Τον 'λεγαν Γιάννη Τραλαλά

Δημιουργός: vlachos, ΓΙΑΝΝΗΣ

Όσο θα υπάρχει ακόμα ο ''τρελός του χωριού''...... θα ελπίζουμε....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟΝ ΛΕΓΑΝ ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΑΛΑΛΑ

Τον ’λεγαν Γιάννη Τραλαλά,
μα είχε καρδιά μια ζωγραφιά, την τσέπη του με δανεικά,
ξεσκούφωτος από χαρά κι έπαιζε μόνο με παιδιά.

Του το ‘πανε ορθά-κοφτά, κατάμουτρα και καθαρά.
Αν θες να κάνεις προκοπή, άκου Γιαννάκη, ‘συνταγή’.
''Να προσκυνάς τους ισχυρούς, αυτούς να έχεις για θεούς
να μη ρωτάς ποτέ γιατί, θα 'χουνε δίκαιο αυτοί.
Να κάνεις ότι κι αν σου πούν, πάντα να ξέρεις σε κοιτούν.
Μη φανταστείς ότι μπορείς, σ' αυτούς να αντισταθείς,
θα σε πατήσουν καταγίς, δεν θα προλάβεις κιχ να πείς.
Κόβε τα πόδια των ''ψηλών'', παίρνε τη θάση αυτουνών.
Κρατήσου μην ερωτευθείς, ψάξε να καλοπαντρευτείς.
Πνίξε τις τύψεις σου νωρίς, για να ΄ναι ο ύπνος σου ελαφρύς.
Αν θέλεις να εξελιχθείς, πρωτίστως να συμβιβαστείς.''

Μα η τρυφερή του η καρδιά
πως να τα αντέξει όλα αυτά.
Μαύρες κουκούλες, ρουφιανιά,
ζούγκλα, θηρία, μοναξιά,
τον έχουνε κουράσει.

Νοιώθει σαν ψάρι στη ξηρά,
δεν βρίσκει ίσκιο πουθενά,
ψάχνει για φάρο, μια στεριά,
λίγη αγάπη, αγκαλιά,
κάπου να ξαποστάσει.

Ρίχνει μια μούντζα φωναχτά,
αντίσταση στη σιγουριά,
στο βόλεμα και στα λεφτά,
λέει σε όλους ‘‘άντε γεια’’,
τους έχει πια χορτάσει.

Δένει μονάχος τη θηλιά,
να πάει θέλει εκεί ψηλά,
να ανταμώσει τα παιδιά,
μ’ αυτά που νοιώθει πιο καλά,
αυτά που έχει χάσει.

Τον ‘λεγαν Γιάννη Τραλαλά, τον είπαν ψώνιο, φουκαρά,
για αυτόν δεν έκλαψε καμιά, έκλαψαν όμως τα παιδιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2009