Ζηλεύω τον ήλιο

Δημιουργός: ατάλαντη

Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κανείς δεν κάνει ένα λάθος δυο φορές
μα εγώ έκανα μ’ εσένανε χιλιάδες.
Υπηρετούσα τις σατυρικές γραφές
κι ύστερ’ από ένδεια ψυχής
τις έκρυβα, σα να ‘τανε φυγάδες.

Σε πλάνη, οδήγησε τον νου η αγάπη σου
που στέκεται αλώβητη στο βάθος.
Αχ, να ‘ξερα το λόγο στην απάτη σου
για να ‘στεκα γερά, στης πηγής
-εκεί που η τρέλα μ’ άφησε-, το πάθος.

Γυρεύω το νόμο, να σβήσει τον πόνο
που ζει στην καρδιά μου, φανοί στην ποδιά μου
φωτίζουν ακόμη το ροζ των χειλιών σου.

Ζηλεύω τον ήλιο, ζηλεύω το φως του
που αγγίζει λαθραία, -κι απάνω στη θέα
πεθαίνουν οι ανθοί-, τις κορφές των μαλλιών σου.

Κανείς δεν ένιωσε αγάπη δυο φορές
μα εγώ φορές σ’ αγάπησα χιλιάδες.
Σαν άρπα έπαιξες του πόθου τις χορδές
και μ’ άφησες να κλαίω μπροστά
στις αστρικές κι αυτόφωτες Πλειάδες.

Γυρεύω το νόμο, να σβήσει τον πόνο
που ζει στην καρδιά μου, φανοί στην ποδιά μου
φωτίζουν ακόμη το ροζ των χειλιών σου.

Ζηλεύω τον ήλιο, ζηλεύω το φως του
που αγγίζει λαθραία, -κι απάνω στη θέα
πεθαίνουν οι ανθοί-, τις κορφές των μαλλιών σου.



1-11-2009

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2009