Το αναπάντητο μυθιστόρημα με τους γρίφους

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το αναπάντητο μυθιστόρημα με τους γρίφους</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το αναπάντητο μυθιστόρημα με τους γρίφους</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> ?</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                          <br />
                             [color=fuchsia][B]ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΡΙΦΟΥΣ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][B]Το βιβλίο βρισκόταν χρόνια πεταμένο και παρατημένο πίσω από τη φυλλωσιά ενός φουντωτού καταπράσινου πεύκου. Ο αέρας, ο ήλιος, η υγρασία και η βροχή, το είχαν φθείρει αρκετά αλλά δεν το είχε καλύψει ποτέ ολοκληρωτικά ο χιονιάς. Πάντοτε κάποιος άνεμος φυσούσε δυνατά και απρόσκλητα, απομακρύνοντας τις νιφάδες χιονιού από το περίεργο εξώφυλλο που απεικόνιζε. Εξάλλου, οι διηγήσεις του περιείχαν συχνά τη λέξη «χιόνι» και τη φράση «χιονισμένα τοπία». Μυστηριωδώς και παραδόξως, στην άλλη άκρη της γης, ο ήλιος έκαιγε αλύπητα τη πλάση και τα ελάφια ξεδιψούσαν από ένα γάργαρο ποτάμι που μελλοντικά θα στέρευε, αφότι θα παρουσιαζόταν το φαινόμενο της λειψυδρίας. Έτσι έπιναν όσα αποθέματα νερού υπήρχαν και έτρεχαν πίσω ξανά στο δάσος τρομαγμένα για να γλυτώσουν από τα κοφτερά δόντια των λιονταριών που τα κυνηγούσαν ανελλιπώς. <br />
Καθώς άγγιξα το βιβλίο, ένιωσα την αφή μου παγωμένη και πόνος ισχυρός προκλήθηκε στα ακροδάχτυλά μου. Ο συγγραφέας ήταν άγνωστος, τα γράμματα καλλιγραφικά με σημάδια γραφής που φανέρωναν ότι και κάποιοι άλλοι συγγραφείς συμπλήρωναν τα λεγόμενά του χωρίς εκείνος να το γνωρίζει.<br />
 Σε ορισμένες σελίδες αναφέρονταν διηγήματα μισοτελειωμένα, άλλοτε ποιήματα μελοποιημένα και όνειρα που πάγωσαν, στη συνέχεια κρυστάλλωσαν και έπειτα θρυμματίστηκαν. Αισθάνθηκα περισσότερο να μου θυμίζει κάποιο λεύκωμα περασμένης εποχής, με καταθέσεις ψυχών που δεν υπήρχαν πια σε αυτή τη γη, αλλά είχαν περάσει σε κάποια άλλη διάσταση σε έναν μακρινό και ξεχασμένο κόσμο. Σαν να υπήρχε μεγάλο χάσμα που μας χώριζε, όπου εμείς ήμασταν εγκλωβισμένοι στο δικό μας χώρο και εκείνοι στο δικό τους. Μία συγκεκριμένη σελίδα του μυθιστορήματος ανέφερε ότι ο ήλιος δεν θέρμαινε αλλά πάγωνε την ατμόσφαιρα. Οι ηλιαχτίδες ήταν κάτασπρες σαν το χιόνι και ο βοριάς τις μετέτρεπε σε σταλακτίτες μυτερούς που αιωρούνταν και απλώνονταν μέχρι στις κορυφές των βουνών. Ο ουρανός παρουσιαζόταν καφετής, τα βουνά γαλάζια, τα λουλούδια ασπρόμαυρα και οι πεδιάδες κατακόκκινες σαν πορφύρα αιματοβαμμένες. Τα δίχρωμα λουλούδια δήλωναν ότι δεν ήταν πλέον ευτυχισμένα και τα δάκρυά τους καθώς κυλούσαν στις πεδιάδες, τις χρωμάτιζαν με το κόκκινο αίμα τους και τις υπέγραφαν. Ο καφετής ουρανός δήλωνε ότι δέθηκε στη γη, γινόμενος ένα με το χώμα, απαρνούμενος την ελευθερία που τότε κατείχε. Παρόλα αυτά, δεν έπαψε να είναι αυτόπτης μάρτυρας γεγονότων όπου εξακολουθούσε να επιβλέπει γύρω του τη πλάση, τους ανθρώπους και ο,τιδήποτε τη περιέβαλλε. <br />
Ένας πλανήτης γεμάτος αντιθέσεις, κράμα οξύμωρων σχημάτων και λίστες αναπάντητων ερωτημάτων. Ίσως ήταν μία από τις ανεξήγητες πύλες μυστηρίου που ξεκλειδώθηκε κρυφά με σκοπό να παγιδεύσει περισσότερο την ανθρωπότητα.[/B][/color]      <br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2009</td><td valign=top></td></table><br />