Ογδονταπέντε

Δημιουργός: eisai_enas_ap_mas, ~♥~

Ρψωδος Φιλόλογος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς θα εξηγήσεις κάποτε σε κάποιον που γεννήθηκε εχτές
τις σαφές και ανεκτίμητες στιγμές,
το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά μες τις γειτονιές,
τα τελευταία εκείνα χρόνια που γλιτώσαμε απ' το στρες?
Δυστυχώς φίλε μου γεγονός είναι πως είμαστε η τελευταία που τα πρόλαβε γενιά
άντε τώρα να εξηγήσεις εσύ στον πιτσιρικά πως ήτανε η εποχή που δεν είχαμε κινητά,
που δεν είχαμε net, facebook, msn μα διαβάζαμε asterix, lucky luke και ten ten,
που όλη μας η χαρα όλη την εβδομάδα ήτανε να 'ρθει το σάββατο να δούμε παιδικά
τότε που το καλό και το κακό δεν ήταν κάτι σχετικό
και το να βγάζεις φωτογραφίες στο νετ δεν ήταν κάτι το φυσιολογικό
και μου φαίνεται τραγικό πως ξεπουλήσατε υλικό προσωπικό τόσο εύκολα,
τόσο αβίαστα γίνανε τα συναισθήματά μας απλησίαστα
το να αγαπήσεις πραγματικά ή να κάνεις φιλίες θυμίζουνε πράγματα αχρείαστα.
Τίποτα εν τέλει πια δεν απομένει κείτεται η αθωότητά μας σκοτωμένη
μα την αγνοούμε όλοι επιδεικτικά μένοντας μέσα στο καβούκι μας ακόμα κλεισμένοι.
Γάμα τα ιδανικά και τις αξίες είναι μάλλον πιο σημαντικές οι ηλεκτρονικές γνωριμίες,
τα σχόλια στις sexy σας φωτογραφίες, οι friends, τα views, οι online ομιλίες,
το τέλειο προφίλ, οι σχέσεις οι εφήμερες, χίμαιρες λόγια που με κυνηγάν
γιατί οι άνθρωποι σκότωσαν πια την αγάπη το γύρισαν στα one night stand.
Κάνω έκκληση απεγνωσμένη, μην βλέπεις το παιδί, το φίλο σου, τη γκόμενά σου να πεθαίνει
γιατί έτσι γίνεται και ας μην το καταλαβαίνει
δράση πρέπει να αναλάβεις τώρα που δεν ειστε ξένοι
ακόμα δεν είναι αργά τα λόγια μου μη βλέπεις σαν οπισθοδρομικά
θυμήσου το πως ήταν όταν είμασταν παιδιά
όταν είχε σημασία το ποιος είσαι και όχι μόνο το πως είσαι
τελικά τι συμβαίνει κάποιος να μου πει
γιατί αφήσαμε να μείνει η ψυχή μας ταπί
γιατί δώσαμε τόση βάση πολύ στην εμφάνιση την εξωτερική
και γιατί χρειάζεται να προσποιήσε
γιατί εχει βάρος το φαίνεσαι και όχι το είσαι
γιατί πηθικίζεις το στερεότυπό τους και ό,τι πλασάρουν μιμήσε?
Πες μου πού πήγε η διαφορετικότητα πες μου η όμορφη αυτή πολλαπλότητα
πες μου πού χάθηκε η προσωπικότητα, κάποτε είχαμε όλοι το δικαίωμα να νιώθουμε αλλιώτικα.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία και ας είναι ουτοπία που για να γουστάρεις μια γκόμενα
δεν πρέπει να χάσεις δέκα κιλά μα να διαβάσεις δέκα βιβλία.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία που δεν έχει αξία
το πόσες γάμησες μα πόσες ξάπλωσες στο ίδιο κρεβάτι το πόσο στ' αλήθεια πολύ τις αγάπησες.
Όμως νιώθω τόσο μόνος σ' αυτά τα όνειρά μου
για να αλλοτριωθώ δεν ήρθε ακόμα η σειρά μου
και μ'ένα μικρόφωνο για συντροφιά μου ανοίγω ξανά την καρδιά μου.
Γι' αυτό κάπου εδώ σταματώ.
Γυρνώ το χρόνο πίσω ώστε να ξαναγίνω παιδί μικρό
και μέχρι κάπου εκεί να σε βρω
σου εύχομαι ταξίδι καλό και σ' αποχαιρετώ...

And it 's not sad,
it 's not some big surprise,
just nature.
We are animals, nothing more.
And you know what?
I 'm learning to be okay with that.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2009