9-11-1989

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]8 Νοεμβρίου 1989.
Κόρινθος,κέντρο εκπαιδεύσεως πεζικού.
Πρωινή σκοπιά 8-12.
Οι τοίχοι του στρατοπέδου είναι ψηλοί απαγορεύοντας τη θέαση της πόλης.
Πάνω τους συρματοπλέγματα αγκαθωτά,αγκάθια στο μυαλό και την ελευθερία μου.
Απελπίζομαι.Τρείς ώρες ακόμα ως τις 12.
Δεκαεπτά μήνες ως το απολυτήριο.
Γυρίζω στο λόχο να ξεκουραστώ.
Κοίταξε τις υπηρεσίες μου λέει ο Δημήτρης.
Κοιτάω τα αναρτημένα έντυπα στο πίνακα ανακοινώσεων.
Βλέπω το όνομα μου μαζί με άλλα.
Μία εβδομάδα εκτός στρατοπέδου.
Υπηρεσία στη Π.Α.Π. Πολεμικές αποθήκες πυρομχικών.
-Πότε φεύγουμε?
-Τι πότε?Τώρα!
Τρέχω με αγωνία να προλλάβω να μαζέψω τα πράγματά μου.
Λουκάνικο,σακίδιο,όπλο.
Ανεβαίνω ασθμαίνοντας τελευταίος στο Στάγιερ.
Η διαδρομή είναι μαγευτική όλο πεύκα και θάλασσα.
Αλλά κανένας μας δε δείχνει να την απολαμβάνει,η αγωνία γιά το άγνωστο,τι θα συναντήσουμε
εκεί που πάμε τα επισκιάζει όλα.
Π.Α.Π.
Η πρώτη εντύπωση ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.
Μα αυτό δεν είναι στρατόπεδο,κάτι σα κατασκήνωση μοιάζει.
Χαμένη μέσα στα πεύκα και στα πόδια της η θάλασσα.
Στην είσοδο σχεδόν μία μικρή πλατεία με λίγα κτίρια και το κέντρο ψυχαγωγίας να
θυμίζει το καφενείο του χωριού.
Από τα μεγάφωνα αντί γιά ανακοινώσεις ακούγονται οι τελευταίες λαικές επιτυχίες
από τοπικό ραδιοσταθμό.
Παλιοί φαντάροι σέρνουν αργά τα κουρασμένα βηματά τους κρατώντας γυάλινα! ποτήρια
με φραππέ.
Το όλο σκηνικό θυμίζει κάτι από Μ.Α.S.H.
Αφού περιμένω πως από στιγμή σε στιγμή ο ήχος των ελικοπτέρων που φέρνουν τραυματίες
θα υπερισχύσει της φωνής της Άντζελας.
Αλλά δεν είμαστε στο Βιετνάμ,είμαστε λίγο πιό έξω από τη Κόρινθο.
Ένας λοχίας μας συγκεντρώνει και μας ορίζει τα καθήκοντα μας.
Είμαι από τους τυχερούς.
Αποφεύγω τις δωδεκάωρες σκοπιές.
Παίρνω το ανατολικό νυχτερινό περίπολο 12-3.
Δύο φορές το τρίωρο το γύρο του ανατολικού τμήματος αυτής της τεράστιας εκτασης της Π.Α.Π.
Και όλες οι άλλες ώρες ελεύθερες,γιά ύπνο,διάβασμα,χαζολόγημα.
Χωρίς την ανάγκη να χαιρετάω κανένα στρατιωτικά,έτσι κι'αλλιώς δεν έχουμε δει
ακόμα κανένα αξιωματικό.
9-11-1989.
Η πρώτη νύχτα έχει κυλήσει ευχάριστα.
Στο φυλάκιο είμαστε οκτώ άτομα.
Γνωριζόμαστε μεταξύ μας, λέμε γιά την έξω ζωή ,στρίβουμε τσιγάρο.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ο Γιώργος που είναι παραγωγός στο Ράδιο Πειραιά που λέει ότι
έχει 5000 βινύλια.Ζηλεύω.
Η μέρα ξεκινάει ευχάριστα όπως είχε τελειώσει η νύχτα.Και καλύτερα.
'Ενας λαμπερός ήλιος ζεσταίνει και σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι ένα βήμα μακριά από το χειμώνα.
Τα μεγάφωνα παίζουν λαικά και οι περισσότεροι είναι αραχτοί στις άσπρες πλαστικές
καρέκλες έξω από το Κ.Ψ.Μ. απολαμβάνωντας το παγωμένο φραππέ τους.
Μα μέσα στο Κ.Ψ.Μ. είναι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιά εμένα.
Σε μία έγχρωμη τηλεόραση βλέπω πρώτη φορά κάτι άλλο εκτός από τα κρατικά κανάλια.
ΜEGA και ΑΝΤ-1.
Αισθάνομαι όπως οι περισσότεροι,σα να πάτησα στο φεγγάρι,αυτό το νέο τοπίο,αυτή
η εξέλιξη μας μαγεύει και μας εκπλήσσει.
Κάτι αλλάζει ή μάλλον όλα αλλάζουν και εγώ αρκετά νέος να απολαύσω αυτές τις αλλαγές,
βρίσκομαι στα πρόθυρα ενός νέου κόσμου που δημιουργείται.
Το βράδυ παρέα με το Νίκο παίρνουμε από τον αρχιφύλακα τις σφαίρες και τα συνθηματικά.
12.Η περίπολος ξεκινάει.
Το κρύο αρκετά έντονο,τόσο που ούτε το τζάκετ μπορεί να το αντιμετωπίσει επαρκώς.
Ο Νίκος είναι από τη Κρήτη.Οκτώ χρόνια μεγαλύτερος,απόφοιτος του Πολυτεχνείου.
Βγάζει ένα μπουκαλάκι τσικουδιά και μου δίνει.
-Να ζεσταθούμε.
Προχωράμε μέσα στη νύχτα από σκοπιά σε σκοπιά σιωπηλά.
Ο Νίκος όμως έχει και άλλη έκπληξη.
Ένα μικρό ραδιοφωνάκι.
Το ανοίγει και τότε κάτι καταλαβαίνουμε ότι γίνεται στο κόσμο,μακριά από εμάς,
από το χακί μικρόκοσμο μας.
Πέφτει το Τείχος της ντροπής στο Βερολίνο.
Οι ειδήσεις έρχονται κατά ριπάς,
Χιλιάδες άνθρωποι σκαρφαλώνουν επάνω του,περνούν απέναντι,αγκαλιάζονται,
γκρεμίζουν κομμάτι κομμάτι αυτό το σύμβολο του διχασμού.
Ο Νίκος τα ακούει όλα αυτά σκεπτικός.
Δε τον κατηγορώ,είναι ακόμα στέλεχος της Κ.Ν.Ε. και η κομμουνιστική ανατολική Γερμανία καταρρέει. Μα γιά εμένα όλα πιά είναι ξεκάθαρα.
Ξημερώνει μιά νέα εποχή.
Τέρμα οι πολιτικές ιδελογίες,όλα αυτά που διχάζουν τους λαούς,
τέρμα τα συρματοπλέγματα.
Τώρα σειρά έχει η Κύπρος μας,να γίνει πάλι ελεύθερη και ενωμένη.
Είναι το επόμενο που πρέπει να γίνει,το επόμενο που θα γίνει.
Είναι η αυγή ενός νέου κόσμου.
Και είμαι εδώ να τον δω να ανατέλλει,όπως τον ονειρεύτηκα,όπως τον φαντάστηκα.

Είκοσι χρόνια μετά,πιό ώριμος και υποψιασμένος,γνώστης πλέον των πολιτικών
παιγνιδιών,χωρίς οράματα και όνειρα,παρακολουθώ στα κανάλια που γιορτάζουν την
ενηλικίωση τους τις προετοιμασίες γιά τον εορτασμό της πτώσης του Τείχους.
Στο διάστημα αυτό όχι μόνο δεν έπεσαν όλα τα τείχη του κόσμου
αλλά ορθώθηκαν πιό σύγχρονα και ψηλότερα.
Και ο νέος κόσμος που ονειρεύτηκα βρίσκεται ακόμα κρεμασμένος σε λόγια ανούσια
επαγγελματιών πολιτικών.Στραγγαλισμένος,πεθαμένος από τη δεκάτη Νοεμβρίου 1989.
Η Κύπρος μας ακόμα διχοτομημένη.
Γιορτάζουν στο Βερολίνο σήμερα.Καλό σας απόγευμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2009