Το ξεδίπλωμα του πόνου

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κιτρινίσανε οι μέρες, το χαρτί τους φτηνό
τις διπλώνεις με τρόπο, καραβάκια να γίνουν
-στον καιάδα της σκέψης όπου οι άνθρωποι φτύνουν-
κολυμπώντας να φτάσουν σε λιμάνι στεγνό.
Τις αγάπησες, όμως, με σκαριώτικα χέρια
δίχως στάλα από αίμα πάνώ τους να χυθεί
άκουγες μόνο εντός σου φονικό να βρυθεί
κι είπες πλήρωμα ήρθε, προδοσίας ασκέρια.
Πρόδωσες, προδωμένος... κι απ΄το μέσά σου άχτι
λάβριζε η καρδιά σου, το δρομάκι να βρει
μα σε δέσμες οι σπίθες, σμίγονταν, αυθωρεί
να σε δέσουν μαζί τους, στης θανής το αδράχτι.
Ω της άνομης θλίψης, ποιητής γεννημένος
με τους στίχους παιχνίδια έστηνες, για να ζήσεις
Τη ζωή σου μετρώντας σε φτηνές ψευδαισθήσεις
να κοιμάσαι με γέλιο, να ξυπνάς γελασμένος.
Και την ύστατη μέρα που’θελες να κρατήσεις
χαραγμένη στη μνήμη, όσων είχες περάσει’
Πέρασες χίλιες λέξεις και σε μια έκανες στάση
της ζωής σου το ποίημα πριν προλάβεις να κλείσεις.
Τη διπλώνεις κι εκείνη, κίτρινη σαν το φύλλο
ξεψυχάς και κοιμάσαι σε σκοτάδι βαθύ,
σε μια λίμνη δακρύων, σ’έναν κόσμο αβαθή
Διψασμένος δεν ήπιες μήτε στάλα απ’τον ήλιο.

[I]Ξεδιπλώνω τον πόνο και διαβάζω-είχες γράψει
«ΑΓΑΠΩ» και με κλέβει.... η σβησμένη σου λάμψη...
[I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-11-2009