Θελω μονο να φτασω στην ελπιδα μου

Δημιουργός: Naiada Sissandra, Mαρια

ειχες δικιο τελικα...με ειχες προειδοποιησει και δεν σε πιστεψα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ετρεχες σε μια ευθεια πορεια,σαν κυνηγημενο χελιδονι την Ανοιξη
Τρομος κι εκπληξη στ'αμυγδαλωτα μαυρα ματια κι ενα δακρυ σκουρο και χλωμο,
γεννημα της σκονης και του ξεφλουδισμενου ηλιοκαμενου προσωπου σου...

Κι ας ενιωθες τα καυτα πετραδια να σου σμιλευουν τις σκληρες πατουσες...
Εβλεπες μονο που ηθελες να πας,
ενα βλεμμα ειχες στο αυπνο ταλαιπορημενο μυαλο σου...
Κι ας ηταν μακρια,κι ας επρεπε να πληγωθουν παραπανω τα γυμνα ποδια σου,
να δακρυσουν κι αλλο απο τον πονο και τον φοβο τα ματια
που ειχαν συνηθισει το τσουξιμο της αλμυρας...

Αρκει να εφτανες στο τελος του δρομου σου!!!
Δεν σ'ενοιαζαν τα ματια των γυμνων κροκοδειλων
που απλωνοντουσαν στις υφασματινες αγκαλιες τους,
τις ψευτικες,που δεν αντεχαν ουτε ενα φτερνισμα,ουτε μια παραπανισια λεξη...
Ουτε οι ηλιοκαμενες λολιτες σ'ενοιαζαν...
που παλευαν με τις μικροσκοπικες στολες τους
και το σπρει απο βουτυρο και χαβιαρι,
με ματια ποτισμενα με αλκοολ,που θυμιζαν την χθεσινη κρεπαλη...

Ηξερες που ηθελες να φτασεις...
ηξερες τι ηθελες ν'αντικρησεις και τι να σ'αντικρησει...
Παραπατησες πολλες φορες κι απαντουσες στον πονο σου...
"Δεν χτυπησα...δεν θελω την βοηθεια σου...δεν θελω την λυπηση σου...
μονο να φτασω στον φυλακα αγγελο μου!!!
ν'αντικρισω τα ματια του,να κρυφτω στην ζεστη αγκαλια του,
να δω τα φωτεινα ματια του,που μου ταζουν γιατρεια και ελεος,
γι'αυτο που δεν φταιω...
γι'αυτη την μοιρα που μου φορτωσε η ασπλαχνη ζωη μου...
Θελω μονο να παω στην ΕΛΠΙΔΑ μου!!!
αυτην που με νοιαζεται πιο πολυ απ'οτι εγω εμενα!!!
που δεν με λυπαται,αλλα μ'αγαπαει και μου δινει χωρις να ζηταει,
που με κανει να νιωθω οτι ειμαι παιδι ακομα...
που με κανει να νιωθω αυτο που ειμαι ακομα...
που με κανει να νιωθω οτι δεν ειμαι ενα παιδι των τεσσαρων δρομων,
που ολοι τους μοιαζουν ιδιοι και διαφορετικοι...
και κανενας δεν δειχνει φιλος μου ουτε εχθρος μου...
αφου δεν νοιαζονται για την πονεμενη μου ψυχη,που μοιαζει γερασμενη...

Κι οταν εφτασες,εγινες αυτο που ησουν...
αυτο που ηθελες και επρεπε να ησουν...
ενα αδυναμο χελιδονι,που ξεμεινε μες την παγωνια της Ανοιξης του σημερα,
αφου η καρδια της ειναι κρυα σαν το χιονι του χειμωνα της χωρας του ΠΟΤΕ...

Γονατισες,κοιτουσες τα ματια μου που δακρυζαν, σαν τα δικα σου...
που πονουσαν ,σαν τα δικα σου...
τα ποδια μου που εκαιγαν ,σαν τα δικα σου...
τα φτερα μου που ηταν σπασμενα ,σαν τα δικα σου...
και σε τραβουσαν στην αγκαλια μου
και σ'αγαπουσαν σαν να ησουν δικο τους χελιδονι,
δικο τους πληγωμενο σπλαχνο
που εψαχνε αγαπη και φροντιδα σε αλλο σωμα,σε αλλη αγκαλια,
σε αλλη Ελπιδα φωτος...

Κι εκει ,μεσα στην αγκαλια της Ελπιδας σου,
ενιωσες επιτελους παιδι,παιδι μιας μανας...
οχι παιδι ενος θεου κατωτερου,ενος δρομου που δεν εχει ελεος...
ουτε δακρυ...ουτε ελπιδα...
Κι εκει θελησες ν'αποχαιρετησεις την ζωη που δεν εζησες στην αγκαλια της
της μοναδικης σου αγαπης...
της αγαπης που διαλεξες εσυ ψυχη μου...

μου μιλησες...με προειδοποιησες...
αλλα δεν εδωσα σημασια τοτε στα λογια σου αυτα:
""ερημιά και σιωπή...
είμαστε μόνοι!
από εκεί ξεκινήσαμε
μυστικά νοήματα και ερωτήσεις αναπάντητες...
μας χώρισαν και μας ένωσαν
μας νίκησαν και τους νικήσαμε
διαλυμένοι εμείς, μας συγκόλλησαν!
μας άνοιξαν την πύλη του χρόνου
και μας έκαναν να δούμε το τέλος!!!
εκεί πάλι θα τελειώσουμε
πάλι...μόνοι!
σιωπή και ερημιά...""

ειχες δικιο,τελικα...
αλλα ζουσα στα συννεφα τοτε για να μπορεσω να πιστεψω αυτα τα λογια...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2009