Το ξωτικό

Δημιουργός: vlachos, ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ

Μικρό γλυκό μου ξωτικό,
είσαι ένα θαύμα, θαυμαστό,
σταλμένο λες απ’ το θεό,
μες στα δικά μου χέρια.

Φοβάμαι να συλλογιστώ,
μη τάχατες κι ονειρευτώ,
πως πας ψηλά στον ουρανό,
πως πας ψηλά στ’ αστέρια.

Γεννήθηκα στον τροπικό,
τη μέρα που ‘χα το ρεπό,
σαν μαρουλόφυλλα σκορπώ,
τα νιάτα, τα όνειρά μου.

Η τύχη μου ένα βουνό,
φτύσε με μην αβασκαθώ,
ρελάνς θα κάνω κι ας μη βρω,
τα ρέστα τα δικά μου.

Η σάλπιγγα, το ιππικό
πάλι θα έρθει, θα σωθώ,
δεν πρόλαβα να τρελαθώ,
γυρνάω στα συγκαλά μου.

Γεια σου πατρίδα, χαιρετώ,
ποτέ ξανά ν’ αντισταθώ,
το τέλειωσα το αγροτικό,
φόρεσα τα καλά μου.

Μικρό, γλυκό μου ξωτικό,
ασύμμετρο μη συμβατό,
το ένοχό μας μυστικό,
κρύψ’ το με τη σιωπή σου.

Γλυκό μου, αθώο τρωκτικό,
ουδέτερο μη τοξικό,
θα σε βυζαίνω σαν μωρό,
θα ζω μες στη ζωή σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2009