Αυτή που έμεινε πίσω

Δημιουργός: iliaxtida1973, iliaxtida

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς σιωπηλά λοιπόν σ' αντέχουνε ζωή
και πώς κρατιούνται ακόμη από τα δάχτυλά σου
όσοι τους ξύπνησες σκληρά ένα πρωί
να πεις πως "έφυγε, δεν είναι πια κοντά σου"

Πόσο στ' αλήθεια να πονάς κι εσύ ζωή
δάκρυα δεν έχεις, δύο μάτια έχεις μόνο
αν είχες δάκρυα θα τα έκλαιγες μαζί
κι αν μια πνοή είχες θα τον έδιωχνες τον πόνο

Πόσο στ' αλήθεια θα το ήθελα ζωή
να 'μουν θεός και τη ζωή της να μεθύσω
ή να 'μουν μάγος και να έδινα ζωή
στα όνειρα αυτής που μοναχή έμεινε πίσω

Να 'μουν θεός να σε διαφέντευα ζωή
να 'μουν θεός κι όλον το χρόνο να ορίζω
να τον τελειώνω μια στιγμή πριν να χαθεί
και μια στιγμή πριν ειδωθούν να τον γυρίζω

Ή να 'μουν μάγος κι αυταπάτες να γεννώ
να της μαγέψω την καρδιά να μην πονάει
και μες την ψεύτικη δική μου αγκαλιά
να βρει τον άνθρωπο που ακόμα αγαπάει

Μα είμαι άνθρωπος ζωή δε σε γελώ
δε σπάει ο χρόνος για κανέναν τα δεσμά του
κι όπως αυτή, έτσι κι εσύ, έτσι κι εγώ
θα αγαπάμε δυνατά μέχρι θανάτου

Κι εσύ 'σαι ανήμπορη μικρούλα μου ζωή
δάκρυα πνοές άλλες δε σου 'μειναν, δεν έχεις
τόσους ανθρώπους να κρατήσεις δεν μπορείς
πόνο και θλίψη πόσο ακόμα πια ν' αντέχεις

Άλλος σου πέφτει, άλλος σε βρίζει, σε χτυπά
άλλους τους διώχνεις και με πείσμα σου γυρνάνε
μα η πιο δύσκολη κι αγιάτρευτη φουρνιά
είναι αυτοί που μείναν μόνοι ν' αγαπάνε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2009