Από έρωτα τεκίλα

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απροσχημάτιστα ο καιρός με τεμαχίζει
γερμένο σύννεφο σε ορίζοντα βουντού
της λησμονιάς σου το κενό, χρονιές με ορίζει
κι αγέρας πίκρας με χτυπάει από παντού

Χυμούσες του έρωτα να πάρεις την ορμή μου
στων βογγητών μου ναυμαχούσες τη βοή
κι αφού το λήστευες τη νύχτα το κορμί μου
στο πουθενά είχες πετάξει το πρωϊ.

Αγκομαχώντας στης ζωής την κατρακύλα
δεν είχα δει που ‘χε χαθεί η ανατολή
μα μεθυσμένη από έρωτα τεκίλα
κούρνιαζα πλάϊ σου ζητώντας το φιλί

Κι αφού μου λες το σ’ αγαπώ, τα δυό φτερά σου
ανοίγεις πάλι, του καημού, και της φυγής,
ποια να ‘χει κλείσει ουρανέ μου στα όνειρά σου
και τα δικά μου, στην ορφάνια ναυαγείς;


15.11.09

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2009