Από Μικρό και από....τρελό Δημιουργός: crazyyyyy ...και όπως είπε και μια ψυχή: Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο! Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κάθε Κυριακή πρωί θυμάμαι με έντυναν με τα καλά μου, μου έδιναν πενήντα δραχμές να ρίξω για κεράκι και με έστελναν στην εκκλησία. Έξι χρονών ήμουνα και δεν ήξερα πολλά για τον Θεό. Πήγαινα στην εκκλησία γιατί μου έλεγαν να πάω, προσκυνούσα γιατί μου έλεγαν να προσκυνήσω, πίστευα γιατί μου έλεγαν να πιστέψω. Κανείς όμως δεν προσφέρθηκε να μου πει τι σημαίνει Θεός και τι πρέπει να κάνω για να τον λατρέψω.
Η δικιά μου ανταμοιβή από αυτή την εκδρομούλα ήταν ένα λεπτό και μικροκαμωμένο αγόρι που καθόταν στα σκαλιά της εκκλησίας και με απλωμένο το κοκαλιάρικο χεράκι του παρακαλούσε για λίγη ελεημοσύνη. Όλοι αυτοί οι ευσεβείς που λατρεύουν τόσο ωραία το Θεό τον προσπερνούσαν χωρίς να του ρίξουν μια ματιά και κάποιες φορές τον έδιωχναν... μάλλον για να μην τους λερώσει τις τόσο καθαρές ψυχές τους.
Εγώ πήγαινα κοντά του, του μιλούσα και κρυφά του έδινα το πενηνταράκι που μου είχαν δώσει για να ανάψω κερί. Εκείνος ποτέ δεν μου μίλησε, αλλά ήξερα πως κάθε φορά με περίμενε και ήταν ευγνώμων ακόμα και για τις πενήντα δραχμές που του έδινα. Μια φορά μου είχαν δώσει εκατό δραχμές για να πάρω και σοκολάτα και αμέσως έτρεξα να του τις δώσω. Τα μάτια του ήταν υγρά και έτοιμα να δακρύσουν και το μουτζουρωμένο πρόσωπό του είχε πάρει μια έκφραση απορίας και χαράς. Αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή των παιδικών μου χρόνων αλλά και η τελευταία που μοιραζόμουν με τον σιωπηλό μου φίλο, αφού μετά από λίγες μέρες οι γονείς μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη.
Όταν μετά από μήνες ξαναγύρισαμε εκεί για να επισκεπτούμε παλιούς φίλους έμαθα ότι αυτό το μικροκαμωμένο παιδί με τα κοκαλιάρικα χέρια έφυγε τη μέρα που έφυγα κι εγώ και από τότε κανείς δεν το ξαναείδε...
Κι όμως εγώ κάπου το έχω ξαναδει... Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-11-2009 |