μονόλογος (τέλος)

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα... Δεν ξέρω τι γράφω πια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε ώρες ακμής του πνεύματος και ανάτασης της ψυχής μου
Πάντα συλλάβιζα το αλφαβητάρι των άστρων
Κι έφτιαχνα λέξεις από φως και ουράνια χρώματα
Και μεθυσμένος από έπαρση καμιά φορά
Νόμιζα πως εγώ καθορίζω την εναλλαγή των εποχών μέσα μου
Πως κυβερνώ τις παλίρροιες και τις άμπωτες
Πως κρατώ στα χέρια μου τα ηνία του ήλιου
Κι είναι στο χέρι μου να σώσω ή να αφανίσω το μέλλον…

Μα σε ώρες παρακμής, κι απόγνωσης
Έκρυβα πάντα το πρόσωπό μέσα στις παλάμες μου
Ενστικτωδώς, κάνοντας την κίνηση άμυνας
Που συνηθίζεται από εκείνους που νιώθουν
Ένα μαχαίρι ορθωμένο πάνω τους
Σε μια παλάμη μίσους…

μιλώ εγωιστικά, το ξέρω, και συγχώρα με
Όμως πρέπει κι εγώ να τα μιλήσω όσα με πνίγουν
Να κοινωνήσω με τους οπαδούς των λέξεων
Όλα τα στάσιμα που με βαραίνουν
Όλα τα’ ακίνητα .

Τόση ώρα σου μιλώ στον ενικό, συγνώμη
Αν έχεις διαβάσει όμως τις λέξεις μου
Σε νιώθω αδερφό
Αφού έχω μοιραστεί μαζί σου
Άκρατους φόβους κι επιθυμίες αόριστες
Που μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις
Εσύ, που κάτω απ’ την επιφάνεια των λέξεων μπορείς
Να δεις ως τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μου
Γιατί εγώ την ποίηση την θεωρώ
πέτρα μες στο παπούτσι οδοιπόρου
που πρέπει να την βγάλει αναγκαστικά
Αν το επιθυμεί να προχωρήσει….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2009