κάτι διαφορετικό Δημιουργός: Νεράιδα Ερατώ, Τζέσσικα Μερκουριάδη Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σε προειδοποιώ,
Ό,τι ακολουθεί δεν είναι γραμμένο με τον συνηθισμένο τρόπο γραφής μου, δηλαδή δεν είναι γεμάτο με παγανιστικά και ρομαντικά στοιχεία και δεν αποτελεί κάποιο έκτρωμα της φαντασίας μου.
Ξεκινώ.
Όπως και ο Καβάφης στο ποίημα του «Η μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ.» όπου ο ίδιος έγραψε:
« Δεν έχω εγκαρτέρησι καμία.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως
Που κάπως ξέρεις από φάρμακα.
Νάρκης του άλγους δοκιμές, εν φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φριχτό μαχαίρι---
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
Που κάμνουνε--- για λίγο --- να μη νοιώθεται η πληγή.»
Έτσι και εγώ χρησιμοποιώ την γραφή μου σαν κάποια ένεση μορφίνης, βέβαια ο μέγας συγγραφέας στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα χρησιμοποίησε το ποίημα αυτό να δείξει τον φόβο του για τα γεράματα, ενώ εγώ φοβάμαι περισσότερο την μοναξιά απ’ ότι τα γεράματα. Την στιγμή αυτή όμως δεν θα γράψω για τις ανόητες φοβίες μου, όχι, την στιγμή αυτή προσπαθώ να γράψω έναν αρκετά εμφανίσιμο πρόλογο για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, γιατί για να είμαστε ειλικρινείς μόνο τα όμορφα πράγματα τραβάνε την προσοχή σου.
Πρέπει να προσθέσω στο σύγγραμμα αυτό ότι συμφωνώ επίσης και με την άποψη του Καρούζου, ο οποίος στο ποίημά « Διερώτηση για να μην κάθομαι άνεργος » έγραψε:
« Τι είν τα ποιήματα;
Ειν’ εκδορές απλά γδαρσίματα;
Είναι σκαψίματα;
Είναι ιώδιο; Είναι φαρμάκι;
Είναι γάζες, επίδεσμοι, παρηγοριά ή διαλείμματα;
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης. »
Επρόκειτο λοιπόν να κλείσω την εισαγωγή μου και να ανοίξω το Κύριο Θέμα μου λέγοντας τι εστί για εμένα η γραφή μου (γιατί άμα είναι να σου μιλήσω για την ποίησή μου, καλύτερα να σταματήσω εδώ και τώρα!).
Η γραφή μου… η γραφή μου… η γραφή μου…(αποσιωπητικά χρησιμοποιούνται από όλους τους ρομαντικούς συγγραφείς για να τονιστεί το συναίσθημα του πόνου, το ίδιο και οι παύλες)
Η γραφή μου δεν είναι κάτι όμορφο, ούτε κάτι που τελειώνει σε κάποια ωραία ομοιοκαταληξία, η γραφή μου δεν είναι κάποια παλιά καλή μου φίλη, αλλά ούτε κάποιος μισητός εχθρός.
Η γραφή μου είναι η μικρή φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου που βρήκε την όρεξη, τα ξημερώματα της μέρας του Σαββάτου 5-12-2009, ώρα 4:52 ακριβώς, να μου πει « Έ, Ναι εσύ εκεί που ακούς σε repeat την σονάτα του σεληνόφωτος του Μπετόβεν! Να σου πω, σήκω γράψε κάτι γιατί δεν σε βλέπω καλά!». Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενόχλησε και πολύ η μικρή ενοχλητική φωνή και τόσο απόψε, γιατί ούτος ή άλλος απ’ το να κάθομαι με το μαύρο, χνουδωτό μου γάτο, να του λέω τον πόνο μου, αυτός να με κοιτά στα μάτια με το αχανές βλέμμα αγελάδας του και να έχω είδη τελειώσει το μισό του δεύτερου μπουκαλιού κρασί στο οποίο επιτέθηκα αλύπητα, το να γράψω σε εσένα κάτι είναι πολύ πιο δημιουργικό ακόμα και εάν η χαλασμένη καρδιά μου μου λέει
Ότι δεν αξίζεις τον πολύτιμο χρόνο που χαραμίζω έχοντας εσένα στο μυαλό μου!
Γιατί δεν κοιμάμαι τέτοια ώρα;
Καλή η ερώτησή σου, θα σου απαντήσω αμέσως!
Δεν κοιμάμαι απόψε (όπως έχεις παρατηρήσει δεν σε αποκαλώ ούτε ιππότη μου, ούτε γλυκέ μου, ούτε αγαπητέ μου στο κατεβατό κείμενο αυτό, διότι πολύ απλά δεν το θεωρώ ότι οι ονομασίες αυτές σου αρμόζουν) λοιπόν επειδή δεν μπορώ να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, όχι σωματικά βέβαια γιατί εκτός από μερικές μελανιές και κάποια μικροκοπήματα από τον χορό είμαι μια χαρά (και δυο τρομάρες)!
Αλλά επειδή μέσα στα τσαλακωμένα σεντόνια μου βρίσκετε μια ανάμνηση, την οποία δεν έχω τα κότσια να αντιμετωπίσω. Ξέρεις όταν μπήκα στο δωμάτιό μου μετά από την τελευταία μας συζήτηση, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πετάξω ένα γυάλινο ποτήρι (το οποίο ποτήρι είχα ξεχάσει να επιστρέψω στην κουζίνα) στο τοίχο. Ήταν ωραία η αίσθηση πρέπει να ομολογήσω! Κοίταξα γύρω μου και για άλλα εύθραυστα πράγματα που θα μου δίνανε κάποιο είδος ευχαρίστησης άμα τα έριχνα και αυτά στον τοίχο, δεν βρήκα όμως και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτηκα να ξανασπάσω το χέρι μου (λόγω της έλλειψης ασβεστίου στον οργανισμό μου, τα κόκαλά μου είναι μικρά, λεπτά και εύθραυστα!) αλλά θυμήθηκα πόσο άβολος ήταν ο γύψος την τελευταία φορά που το ’κανα (ήσουν εσύ ο λόγος που έγινε το « ατύχημα » !) και άλλαξα γνώμη, έτσι έκλεψα δύο μπουκάλια κρασιού από την συλλογή του πατέρα μου, άφησα τον γάτο να μπει στο δωμάτιό μου (ο οποίος γάτος τώρα έχει κοιμηθεί στην καρέκλα του γραφείου μου, ενώ εγώ κάθομαι στο παγωμένο μου πάτωμα. ‘Άντρες σου λένε μετά!) και άρχισα να πίνω από το μπουκάλι.
Δυστυχώς ακόμα και το ποτό μου θύμισε το καλοκαίρι. Μου θύμισε τις αρχικές μέρες του Αυγούστου αφού είχες φύγει εσύ για το ταξίδι σου σε κάποια μακρινή χώρα και πριν φύγω εγώ για το Λαύριο. Μου θύμισε την ανικανότητά μου να σηκωθώ από το κρεβάτι, της μέρες ολόκληρες που πέρασα κάτω από τα σεντόνια μου με ένα χαρτομάντιλο στο χέρι στο οποίο είχα βάλει δυο τρείς σταγόνες από την κολόνια σου (όταν δεν κοιτούσες βέβαια) χωρίς να έρχομαι σε επαφή με τον έξω κόσμο, ήμουν εγώ και οι αναμνήσεις μου. Α τώρα θυμήθηκα ότι τα σεντόνια μου μύριζαν ακόμα σαν εσένα, μετά από την τελευταία φορά που είχαμε κάνει έρωτα, θυμάμαι ότι εκείνη τη φορά έκλαιγα και εσύ δεν το είχες πάρει είδηση, έκλαιγα επειδή ήξερα ότι η ημερομηνία λήξης της σχέσης μας πλησίαζε.
Σχέση μας. Ποια σχέση? Η λέξη σχέση ξέρεις προέρχεται από την λέξει έχω, και στις σχέσεις πάντα είναι δύο άτομα που έλκονται και δένονται μεταξύ τους και τρέφουν ο ένας στον άλλον τα αισθήματα που χρειάζονται. Εμείς μου φαίνεται δεν είχαμε ποτέ σχέση, μόνο μια κοροϊδία από το μέρος σου προς το δικό μου.
Αναρωτιέμαι άμα ένιωσες καθόλου τύψεις για το ότι με παραμόρφωσες σε ψεύτρα, σε έναν άνθρωπο που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα γινόμουν ποτέ! Ξέρεις πιστεύω ότι έχεις απόλυτη συνείδηση για τις πράξεις σου και ότι παίζεις τον ρόλο ενός ανθρώπου που υπηρετεί στο αρχαίο πρότυπο του « καλού κ’ αγαθού » άντρα ενώ στην πραγματικότητα είσαι το αντίθετο, ένας εγωιστής που είχε την ευκαιρία να προστατέψει κάποιον (ειδικότερα εμένα) από τον πόνο που νιώθω τώρα αλλά δεν την πήρε γιατί προτίμησε να με αφήσει να τον ερωτευτώ, να τον αγαπήσω και μετά να μου πει « Ξέρεις τι δεν μπορώ να σου δώσω αυτά που χρειάζεσαι! Χα χα! Τι κρίμα! » και ξέρεις που κατέληξα τώρα; Ε; Κατέληξα σε μία σχέση στην οποία έχω βάλει όλο μου το είναι, όλη μου την πίστη και όλη μου την αγάπη όπου εσύ, τα πολύτιμα αγαθά αυτά, τα κοιτάς, τα γελοιοποιείς και μου λες με μία τέτοια ευκολία « Εγώ σου είπα να έχουμε σχέση από του χρόνου το καλοκαίρι.» ΟΧΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ? ΟΤΑΝ ΔΕΣΜΕΥΕΣΑΙ, ΔΕΣΜΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΜΑ ΜΟΥ ΣΟΥ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΑΖΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ, Η ΜΑΖΕΥΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ? ΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΤΟΣΟ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ, ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟΝ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΣΧΗΜΙΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΟΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ.
Αναρωτιέμαι άμα για τον λόγο αυτό μισείς τόσο τις μάσκες,
Άμα τρέφεις για αυτές μια τόσο μεγάλη αντιπάθεια επειδή ναι μεν κρύβουν την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα έχουν την ικανότητα να αποκαλύπτουν τι πραγματικά συνέβη στα παρασκήνια του θεάτρου.
Στην τελική ξέρεις τι; Έχω θυσιάσει πολλά για εσένα, περισσότερα απ’ ότι νομίζεις, εξαπάτησα την μητέρα μου, την αδερφή μου και τους φίλους μου τα πιο σημαντικά άτομα στην ζωή μου, βάζοντας εσένα πάνω από όλους, και λέγοντας ψέματα, ΨΕΜΑΤΑ! Ψέματα για όλους, μικρά και μεγάλα, ψέματα που μου μαύριζαν την ψυχή όταν έφευγαν από το στόμα μου μόνο και μόνο για να προστατέψω εσένα και αυτό που έχουμε, που αποδείχθηκε να μην είναι απολύτως Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!
Θα μπορούσα να σου πω ότι σε μισώ, σε μισώ για αυτό που μου έχεις κάνει και σε μισώ για το χρόνο που έχασα μαζί σου, άμα τα έλεγα όμως θα ήμουν ψεύτρα. Θα ‘θελα πολύ να μπορούσα να στα πω αυτά, αλλά δεν μπορώ γιατί σε αντίθεση με εσένα προτιμώ την ειλικρίνεια. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι Σ’ αγαπώ με όλη μου την καρδιά, και προτιμώ να μην ξαναγαπήσω ποτέ παρά να αγαπήσω κάποιον άλλον. Έγινα σαν εσένα όμως, ψεύτρα, και καλή μάλιστα, ίσως για να μουδιάσω τον πόνο να εκμεταλλευτώ έναν από τους πολλούς θαυμαστές μου, να του δώσω την ψευδαίσθηση ότι έχω αισθήματα για αυτόν απλά και μόνο για να μπορέσω να σε ξεπεράσω, όπως είχες κάνει σε εμένα, και εγώ σαν ρομαντικό άτομο που είμαι, ή βασικά ήμουν, πίστευα ότι μια μέρα θα αγαπούσες την καλοσύνη μου και όλα τα υπόλοιπα καλά του χαρακτήρα μου, ότι με υπομονή και πίστη σε αυτό που δήθεν είχαμε θα μπορούσαμε να αγαπηθούμε πολύ. Δεν ξέρω άμα θα ένιωθα τύψεις ή όχι όμως κάνοντας κάτι τέτοιο γιατί δεν έχω φτάσει στο ψηλό επίπεδό σου ακόμα…
Ο επίλογος μου για την αποστολή αυτή θα είναι ένα σύντομο ευχαριστώ για το ότι με προετοίμασες για την ασχήμια του κόσμου και ότι μου έμαθες πώς να φοράω την δικιά μου μάσκα, για να κρύβω και εγώ την ψεύτρα μέσα μου.
Σ’ ευχαριστώ που με έκανες σαν εσένα.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2009 | |