Το σαλιγκάρι

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μια ακόμα μερα μου κυλα,σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι,κυλά αργά και βασανιστικά,κι έρχεται η επόμενη να την παρασύρει,κι όλες μαζί οι μέρες μου μαζεύονται στο περβάζι,κι είναι έτοιμες να κυλίσουν στο σκοτάδι,βλέπεις είναι νύχτα...ανατριχιάζω στην ιδέα ότι οι μέρες μου θα χαθούν στο κενό που απλώνεται πέρα απ το περβάζι...ενα ρίγος με διαπερνά,το ξέρω καλά αυτο το αίσθημα...θα φτιάξω ενα τραπεζομάντηλο για να καλυψω το κενό,έτσι οι μέρες μου θα χορεύουν στης πλέξης μου τις ραφές...οι σκέψεις ξεχειλίζουν...αρπάζω το σπασμένο στυλό μου κι αρχίζω να μουντζουρώνω το χαρτί...τίποτα.μόνο μουτζούρες,το κενό γεμίζει με μουτζούρες,μεγάλες μουτζούρες,μικρές μουτζούρες,απροσδιόριστων σχημάτων...
ΑΝΑΓΚΗ...γράφω σε μια άκρη του χαρτιού...πάντα η ανάγκη να φτιάχνω το δικό μου κόσμο και κει να ζουν οι μέρες μου,...μα είναι τόσο εφιαλτικές αυτές οι στιγμές...θυμίζουν εκείνες τις περίεργες μέρες που ο ουρανός γεμίζει με κεινα τα
γκριζόμαυρα σύννεφα της βροχής,και τρομαγμένα τα πετούμενα τ' ουρανού κρύβονται στις φυλλωσιές,κι εκει που θαρρείς πως θα ξεσπάσει η καταιγίδα,άξαφνα ο ουρανός αδειάζει,κάποιος μυστηριώδης άνεμος διώχνει τα σύννεφα...έτσι νιώθω εδώ μπρος στη δακρυσμένη κόλλα...λες και κάποιος,κάτι μποδίζει τις σκέψεις μου να πάρουν μορφή,να γίνουν γράμματα,λέξεις,στίχοι,εικόνες,νοήματα κεντημένα με αισθήματα...κι είναι γεμάτη καρδιά μου με αισθήματα,μεγαλα και μικρα,απροσδιόριστα,σαν τις μουτζούρες μου...
πετώ το στυλό και βγαίνω έξω..."που πας;"...πάρε ομπρέλα!"...αφήνω το χτύπημα της πόρτας,γι απάντηση στη μάνα μου...κατεβαίνω τις σκάλες με άταχτα χοροπηδηχτά και βγαίνω έξω...
βρέχει,βρέχει,βρέχει,ανασαίνω τ αρώματα της,νιώθω τ άγγιγμα της,γεύομαι τη στιφάδα της και χορεύω στο ρυθμό της...
τρέχω στη μουριά,στο οικόπεδο στη γωνιά...ανασαίνω με ανακούφιση...ευτυχώς κάποια χρυσοκιτρινοκαφέ φύλλα είχαν ξεχάσει να πέσουν...γεμίζω τα βρεγμένα χέρια μου με φύλλα,και ανεβαίνω τρέχοντας την ανηφόρα...λαχανιασμένος και μουσκεμένος ως το κόκκαλο...κοιτώ με λαχτάρα τα ρυάκια που κυλούν...ύστερα αφήνω ένα-ένα τα φύλλα,φορτώνοντας τα μ'ένα φιλί μου...τα κοιτώ,ώσπου χάνονται στο σκοτάδι...το τελευταίο το φίλησα δυο φορές...δεν ξερω γιατί,απλά ηταν το τελευταίο...ετοιμάζομαι να επιστρέψω στο σπίτι...κάτι μου αποσπά την προσοχή...ένα σαλιγκάρι...μένω να το παροκολουθώ...αργά-αργά ανηφορίζει...που να πηγαίνει άραγε;...συναντά ένα χαλίκι...ασυναίσθητα πάω να το πάρω από μπρος του για να περάσει...τρομαγμένο από την κίνηση μου μαζεύει τις κεραιές του...ανόητο!...να σε βοηθήσω πήγα...εκνευρίζομαι...μαζευω όσα χαλίκια βρήκα και φτιάχνω ένα φράγμα μπρος στο σαλιγκάρι...απομακρύνομαι βιαστικά,σκουπίζοντας το πρόσωπο μου...
κι όμως η βροχή δεν είναι αλμυρή...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-12-2009