Αέναοι Ήχοι

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Αέναοι ήχοι[/B]

Μια κλειδωμένη σιωπή σερνόταν στο σκοτάδι
κι άφηνε να λευτερωθούν κόκκινοι μόνον ήχοι
που έσταζαν απ’ το κερί, πού ‘τριζε στο πλευρό μου.

Φορούσα όνειρο σατέν, με δαντελένια πλάτη
απ’ το λευκό του γιασεμιού και τ’ ασημί των άστρων
κι ένας αλλόκοτος παλμός, κράταγε την καρδιά μου.

Να ‘τανε ψέμα τ’ όνειρο ή ονειρική η αλήθεια,
πως ήσουν λέει δίπλα μου κι άγγιζα τα μαλλιά σου,
πως χόρταινα την αύρα σου σε βελουδένιες νότες,
ίδιες και απαράλλαχτες με το βαθύ σου βλέμμα.

Με κοίταξες για μια στιγμή, προτού να ξημερώσει
λίγο πριν λιώσει το κερί, πριν η βραδιά παγώσει.
Σκούπισες με τα χείλη σου το δάκρυ μου και είπες:
«Να το θυμάσαι μάτια μου, οι πιο σπουδαίοι ήχοι,
ηχούν μέσα σύμπαντα, που δεν υπάρχουν τείχη».

Έγειρα και σε φίλησα, για πάντα να κρατήσει
εκείνη η γεύση πού ‘λαχε μες στο ποτέ ν’ ανθίσει!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-12-2009