Η προσευχή

Δημιουργός: nea xrysi

Καλό ξημέρωμα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

«…φύλαγε του κόσμου όλα τα παιδιά
μαζί και τα δικά μου…
Τέσσερα τα ‘χω».
Έτσι τα βράδια τέλειωνες πάντα την προσευχή σου
Κι εγώ, χωμένη στο φουστάνι σου να την ακούω…
Ύστερα ήρθαν τα σύννεφα
Ήρθαν οι καταιγίδες
Ήρθαν οι πίκρες οι ανείπωτες
Κι οι σπαραγμοί…
Κι εσπάραξα κι εγώ μαζί σου
σαν ξέσκισες τα ρούχα σου
και τα κουμπιά τους
-βόλια- πετάχτηκαν
με βρήκαν ίσια στην καρδιά…
Κι ύστερα το μαύρο σε κατοίκησε
το μαύρο, έγινε σάρκα σου…
Και τότε θύμωσες μαζί Του
κι έγινε η προσευχή σου
ένα τεράστιο γιατί
με μιαν ατέλειωτη ηχώ…
Και γέμισες ρυτίδες του καημού…
«Γιατί η μοίρα, μου τα σφράγισε;
Γιατί η σιωπή τα πήρε στα φτερά της
και δυο φορές η σελήνη ράγισε;…»
Πολύ καιρό το έσερνες μαζί σου
εκείνο το γιατί
κι ανέμιζαν τα μαλλιά του
σαν φτερωτή του μύλου…

Μα ψες ξανάκανες την προσευχή σου…
«…φύλαγε του κόσμου όλα τα παιδιά
μαζί και τα δικά μου…
Τέσσερα τα ‘χα
τα δυο, θυμάσαι; τα πήρες Εσύ
τα δυο μου τ’ άφησες.
Δίκαια έγινε η μοιρασιά…»

Αχ, μάνα…


Χρυσή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-12-2009