καταραμένος χρόνος

Δημιουργός: mistiriodis, lithi

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο χρόνος μέχρι το θάνατο μοιάζει με κατάρα
θρυμματισμένος χρόνος που σαν σκόνη ακουμπά την ψυχή
ή έστω ότι έχει μείνει από αυτή .

ένας φόβος που δεν είναι μοναξιά
είναι μια παγωνιά στο κορμί ,στη σκέψη
λες και μέσα σου κρύβεις το άπειρο
λες και μέσα σου κρύβεις το άγνωστο.

προσπαθώντας να μάθεις για την ύπαρξη σου, για αυτό το αβάσταχτο είναι σου
όλο πλησιάζεις το άπειρο
μα ο καθημερινός θάνατος της ψυχής πάντα σε κρατά σε απόσταση .

Όμως που βρίσκεται το νόημα αν ποτέ δεν φτάνουμε το άπειρο;
Αν απλώς είμαστε παράλληλες γραμμές στην τρέλα του
και ελπίζοντας ψάχνουμε να κατακτήσουμε το άπιαστο;

Ναι …ίσως είναι αυτή η ανάγκη μας να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας
Να τον γλιτώσουμε από το να γίνει έρμαιο των σκέψεων , της μοναξιάς , του απείρου
Ίσως πάλι είναι που φοβόμαστε να αφεθούμε και να γνωρίσουμε το μέσα μας
γιατί μπορούμε να ξεγελάσουμε όλους τους άλλους αλλά ποτέ εμάς τους ίδιους

Ο χρόνος…. ναι ο χρόνος είναι που φοβόμαστε τελικά
Μα μπορεί να μην φοβόμαστε …απλώς να νιώθουμε δέος που μας γλιτώνει από
τη ματαιότητα της ζωής
από το κενό που όσο και να πληθαίνουν οι αναμνήσεις ποτέ δεν γεμίζει
γιατί νιώθουμε πως όσο και να τρέξουμε ποτέ δεν φτάσουμε εκεί που πρέπει
Είμαστε ποτάμια …άλλα ορμητικά και άλλα κελαριστά
Ο χρόνος όμως δεν κάνει διακρίσεις
Όλα τα ποτάμια είναι ίδια
Όλα τα ποτάμια αφήνουν πίσω τους την ιδέα
την ιδέα του ότι δεν πρόλαβες, δεν πρόφτασες
Γιατί όλα τα ποτάμια έχουν τέλος και αρχή
και το άπειρο ποτέ δεν περιορίζεται ….μονάχα προσεγγίζεται…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-12-2009