Χαλασμός (της κάθε μέρας)

Δημιουργός: Ιχνηλάτης, Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βήμα το βήμα σε παράλληλες πορείες
μαζί περνάμε στων αιώνων τα χωράφια.
Στην μέση σύρματα, βουνά και γαλαρίες
μα πάντα δίπλα, με κοιτάζεις μέσ` στα μάτια.

Μιά δυό φορές, σου άγγιξα το χέρι
και σύ φιλί μου εστειλες με γράμμα.
Κι άλλες τόσες σε τύλιγ` ένα αγέρι
άρωμα μακρυνό, σε άγιου τάμα.

Πότε Σοφία του Θωμά, στην Βενετία
την πορφύρα σου σκληρά να παζαρεύεις.
Και γώ Κολόν, στον πειρατών τα ναυπηγεία
χάρτες ν` ανοίγω, νέα γή σαν μου γυρεύεις.

Μια Γκιούλμπαχάρ, στην μέση της ερήμου,
να ψάχνεις όαση, νερό να ξεδιψάσεις.
Και γώ ξενάκι, παραγυιός του Βεδουίνου,
να σου προσφέρω μιά σκιά να ξαποστάσεις.

Σ` άλλους καιρούς, ήσουνα μιά αηδόνα
ολόδροσο της Ανοιξης ερωτικό τραγούδι.
Κοκκινολαίμης ταπεινός μέσ` στον Χειμώνα
έφευγα μόλις άνθιζε το πρώτο σου λουλούδι.

Σκίνος στη Χιό, ήμουν χαραγμένος
ακίνητος καράβια ν` αντικρίζω
στις κοίτες των πληγών μου ματωμένος
δάκρυ να τρέχεις και γώ να μη σ` ορίζω.

Ζήτησ` η αγάπη να επιζήσει στη μιζέρια
στον χαλασμό της κάθε μέρας, να γιορτάσει.
Κι ο έρωτας στις προσφυγιάς τα μέρια
κρασί να βρεί γλυκό να μας κεράσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2009