Παραμιλητό

Δημιουργός: sofi_arg

Για έναν έρωτα που φαινόταν τόσο αληθινός, για να ναι ψεύτικος..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αν έκλεινα τα μάτια μου για μια στιγμή κι ο χρόνος πάγωνε για λίγο μονάχα
θα μουν ευτυχισμένη, γιατί στη μοναδική αυτή στιγμούλα,
που θα χάριζα αποκλειστικά στον εαυτό μου, θα σκεφτόμουν εσένα.
Τα γεμάτα με φως μάτια σου, τα γεμάτα με γλύκα χείλη σου και
τη γεμάτη με ελπίδες κοινή μας ζωή που τελείωσε έτσι άδοξα.
Όμως με ανοιχτά τα μάτια και το χρόνο να τρέχει έτσι γρήγορα, δε μπορώ να σ'ονειρευτώ.
Γιατί όσο κι αν σε ψάξω στο χώρο δε σε βλέπω πουθενά και γιατί κάθε λεπτό της ώρας που περνάει η άβυσσος που μας χωρίζει μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Στέκομαι λοιπόν εδώ με παγωμένο το βλέμμα και απλώς αναρωτιέμαι:
αξίζει να κλείσω τα μάτια μου για μια κάλπικη στιγμή μαζί σου
και να βυθιστώ αμέσως μετά πιο βαθιά μες στη θλίψη της σκληρής πραγματικότητας;
Όπου η απουσία σου ματώνει την καρδιά μου, αλλά κι η παρουσία σου τώρα πια
θα μπορούσε ακόμα και να τη συνθλίψει;
Ή πρέπει να συνεχίσω το δρόμο όπου πορεύομαι ήδη, με ορθάνοιχτα τα μάτια
αλλά χωρίς καθόλου από το φως σου να είμαι ανήμπορη να δω το μέλλον που απλώνεται μπροστά μου;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-12-2009