Η ζωή μου σε ποίημα περικοπή Νο2

Δημιουργός: Dimitri Favvas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ύστερα από την περικοπή Νο1 (εισαγωγή) της 11-12-2009 καταχωρώ σήμερα την περικοπή Νο2, πρώτη σελίδα του κυρίου κειμένου (111 σελίδες μέχρι στιγμής). Οι γνώμες σας πάντα ευπρόσδεκτες. Ίσως καταχωρήσω ακόμη μια τυχαία σελίδα το ερχόμενο Σάββατο.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας.


[align=center]Μεγάλωσα. Ήρθε καιρός να μπω σ' ένα καράβι
κι όλες τις θάλασσες της γης να πάω να γνωρίσω
τα όνειρα όπου παιδί στη σκέψη είχα βάλει
τώρα που άντρας έγινα, να πραγματοποιήσω

αφήνω γεια στον τόπο μου, τους φίλους και τη μάνα
στο ακρογιάλι το μικρό που πάντα κολυμπούσα
στα χρόνια μου τα παιδικά που έστηνα δοκάνια
και στα αγκάθια που σκληρά τα πόδια μου τρυπούσαν.

Δασκάλοι που μου δείξατε στη γη να περπατάω
και που φυτέψατε φτερά στη σκέψη μου να θέλει
όλο τον κόσμο να γυρνώ, να ζω και να μεθάω
απο κρασί π' ωρίμασε στης φύσης το βαρέλι,

παρέα με τις ξωτικές γυναίκες του πλανήτη
όπου ποτέ δεν σκέφτηκα πώς είναι, με τί μοιάζουν
και που φυλά για έκπληξη ο χρόνος ο αλήτης
για όσους τη ρουτίνα τους μπορούν να θυσιάζουν.

Και συ καρδιά μου παιδική που έχεις μείνει πίσω
σε μια ανάμνηση παλιά, στα παιδικά τα χρόνια
μην το ζητάς, δεν πρόκειται για να ξαναγυρίσω
στα χρόνια όπου φόραγα κοντά τα παντελόνια

μεγάλωσα. Και η ζωή μπροστά πηγαίνει πάντα
το ρεύμα της ακολουθώ, τ' αφήνω να με σέρνει
σ' ένα γλυκό νανούρισμα, σε μια γλυκιά μπαλάντα,
σε μια στιγμή που χάνεται, σε άλλη μια που μπαίνει.

Η θέληση που σμίλεψαν τα χρόνια κι οι στερήσεις
είναι εφόδιο μοναχό στον κόσμο που πηγαίνω
και τούτο είναι αρκετό να αντιμετωπίσει
όποιο εμπόδιο κι αν βρεθεί στις στράτες που διαβαίνω

φεύγω, αλλά στο άγνωστο δεν πάω να πλουτίσω,
να συναθροίσω θησαυρούς και πίσω να τους φέρω.
Την εμπειρία μιας ζωής θέλω να αποκτήσω
και ότι άλλοι ξέρουνε, θέλω κι εγώ να ξέρω.

Πλημμυρισμένο το μυαλό με πεθυμιές και σκέψεις
έδωσε μόλις προσταγή για να εγκαταλείψω
όλα που μέχρι σήμερα είχαν δικές τους θέσεις
και περιπέτειες άγνωστες να βγώ ν' αναζητήσω

τα βήματά μου βιαστικά με φέρνουν στο καράβι
όπου μαζί μας θ' ανοιχτεί σε πέλαγος γαλάζιο.
Τα κύματα το γλείφουνε κι αυτό κουνά με νάζι
ζερβά δεξιά τα ξάρτια του δεμένο στο μουράγιο.[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2009