Παραμονή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άναψε το τζάκι καρδιά μου
αρκετά μας πάγωσε ο κόσμος με σπρέι
πίσω απ’ τις βιτρίνες και τα φώτα.
Σβήσε τα λαμπιόνια και μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
πνίξε όσα αφήσαμε να γίνουνε σταγόνες από αίμα στην άσφαλτο
Έχουμε ρεβεγιόν έτσι δεν είναι;
Θύμισέ μου μόνο να φορέσω και μια ροζ κορδέλα
πάνω από το περιτύλιγμα του μεϊκ απ
για να σ’ αρέσω
-έχουμε γιορτές έτσι δεν είναι;-
Άσε την τρύπα στο ταβάνι
μη σε νοιάζει
ας μπει σκοτάδι νηστικό
θα περισσέψουνε γλυκά ένα σωρό
να το ταΐσουμε κι εκείνο
Να δεις που θα’ χουμε κατάληξη μοιαστή
Με τις κοιλιές μας σα μπαλόνια φουσκωμένες
μη μας τσιγκλήσει το βελόνι του κενού
Ωραίοι εμείς, άδοξοι εμείς
Και μη σε νοιάζει που μεσάνυχτα και κάτι
του Αϊ Βασίλη η στολή θα γίνει οικτρό προσάναμμα, να κάψουμε τον κόσμο…
Για ετούτα που σου λέω δεν θα κλάψεις
θα κλάψεις όμως που έχασες πρώτη φορά τα δώρα που περίμενες
Και στη γωνιά σαν άτακτο, γκρινιάρικο παιδί
θα ρίξεις ένα δάκρυ για να σβήσεις τη φωτιά
μα δεν θα σβήνεται.
Κλείσε τις κουρτίνες καρδιά μου,
το τζάκι της ψυχής δεν κάνει να το βλέπουν οι διαβάτες.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-12-2009