Προσοχή Ο Σκύλος Δαγκώνει

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Προσοχή Ο Σκύλος Δαγκώνει</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Προσοχή Ο Σκύλος Δαγκώνει</b><p>Δημιουργός: sibantos, <i>Γιώργος</i><p><i> ...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Η πινακίδα έγραφε: προσοχή ο σκύλος δαγκώνει! <br />
Ο κήπος δεν φαινόταν απο πουθενά, τα τείχη φυλούν χρόνια τώρα την απαράμιλη ομορφιά του. Πολλών λογιών λουλούδια και δέντρα με σπάνιους καρπούς και αρώματα  γεμίζουν μια μεγάλη έκταση που την είδε μόνο ο ουρανός και η γή, ο ήλιος και η σελήνη, η βροχή, το χιόνι και ο άνεμος και τη φυλαέι ο σκύλος. <br />
Ο σκύλος που αλυχτά αδέσποτος κι ατάιστος για μέρες, ο σκύλος που δεν ακούει σε όνομα και αφεντικό, που ζαρώνει στη βροχή μα μένει να βρέχεται εκεί μπροστά απο την πόρτα, αυτός που χρόνια τώρα βρίσκεται φυλακισμένος στο παράδεισο και το μόνο που θέλει είναι να μείνει εκεί που είναι αλλά με την πόρτα ανοιχτή. Τουλάχιστον έτσι νομίζει. <br />
<br />
Πεινούσε ο καημένος ο σκύλος, έκλαιγε και φώναζε μα ποιός να τον πλησιάσει. Κάποτε αγάπησε και άφησε να πάρουν απο τον κήπο του αλλά τι τα θες, άδικος κόπος και η αγάπη, σου παίρνει σου δίνει μα δε σου ανοίγει την πόρτα... Ο σκύλος δεν θέλει φίλους, ούτε εχθρούς...μόνο να δεί την πόρτα ανοιχτή...κι ας παραμείνει μέσα στον κήπο μέχρι να ψοφήσει.<br />
<br />
Μια μέρα τον είδα. Στην αρχή μου κουνούσε την ουρά. Θέλεις να φας ρε σκύλε μου του είπα και του πέταξα ένα κομμάτι κρέας. Δεν πήγε να το πάρει. Κουνούσε την ουρά. Έβαλα το χέρι να τον χαιδέψω. Μου το κατέβασε ο πούστης ο σκύλος και κόντεψα να το χάσω. Δεν έφυγα, με κατεβασμένο το χέρι του άνοιξα την πόρτα... με ξέχασε και γύρισε πίσω στο κρέας. Του λέω: τώρα καλά; Σαν να τον άκουσα να μου λέει να φύγω... δεν έκλεισα την πόρτα κι έφυγα. Μπορούσα να το σκοτώσω το σκύλο. Μπορούσα να δω και τον κήπο.. στο κάτω κάτω ένα χέρι πήγα να χάσω... αλλά όχι τον πούστη. Ας κρατήσει τα δικά του κι ας πάρει κι απ' τα δικά μου σκέφτηκα. Κάποτε θα παίρνω απο τον κήπο και θα χαιδεύω το σκύλο, κάποτε θα έχω έναν καλό φίλο και το χέρι θα γίνει καλά.<br />
<br />
Ξανάπήγα. Δεν χάρηκε που με είδε. Η πόρτα ανοιχτή. Ο σκύλος δεν ένιωθε όμως καλύτερα. Κάτι τον έτρωγε. Τώρα ήταν σίγουρος ότι δε θα έβγαινε ποτέ. Του είπα: σκύλε εγώ θα μπώ στον κήπο και μισή ντροπή δική μου μισή δική σου. Μου επιτέθηκε - τον χτύπησα.<br />
Πήγα να του πάρω τον κήπο του επειδή του άνοιξα μια πόρτα και του έριξα ένα κομμάτι κρέας. Ήμουν πιο δυνατός και ο σκύλος έφυγε.<br />
Πιο μόνος, πιο σκυφτός, πιο θηρίο. Κι εγώ έφαγα στον κήπο και μύρισα τα λουλούδια και ξάπλωσα πάνω στα δέντρα και είδα αυτό που μόνο η γη και ο ήλιος είχανε δεί και τώρα είμαι εγώ ο σκύλος που δεν μπορεί να φύγει γιατί αν φύγω πως θα γυρίσω πίσω. Ποιός πούστης θα μπεί να μου πάρει αυτό που είναι δικό μου - όπως το χέρι μου; Δε με ένοιαζε για το σκύλο, για τον κήπο με ένοιαζε αλλά με το σκύλο μοιάζω γιατί και εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να φύγω απο τον κήπο. Το μόνο που με κάνει χειρότερο είναι που έψαχνα μια δικαιολογία για να παραδεχθώ τη φύση μου....<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-12-2009</td><td valign=top></td></table><br />