Η καμινάδα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η καμινάδα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η καμινάδα</b><p>Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, <i>ΠΑΝΤΕΛΗΣ</i><p><i> καλες γιορτες άνθρωποι....</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αγαπημένε μου Αγιε Βασίλη,...<br />
<br />
πως είσαι;<br />
εύχομαι να μην έχεις προβλήματα με το λιώσιμο των πάγων...<br />
δε θα σε κουράσω...,μιας και ξέρω πόσα εκατομμύρια αράδες ελπίδας έχεις να διαβάσεις ακόμα...θα θελα να σου ζητήσω αν είναι εύκολο,να μου φέρεις μια καμινάδα...όπως σ αρέσει,τη θέλω...βλέπεις,είναι για δική σου χρήση...<br />
να,προχθές που ψιλόβρεχε,ένα σαλιγκάρι διέσχιζε το δρόμο...αργά-αργά,κατευθυνόταν στον παράδεισο,το απέναντι οικόπεδο που παραδόξως είχε μείνει άχτιστο,στρωμένο με καταπράσινο χαλί...άξαφνα,δυο φώτα,ήχος μηχανής,απότομο φρενάρισμα,μια παιδική κραυγή...κι ύστερα νεκρική σιωπή...ο μικρός που μενε στη γωνία,κυλισμένος σ αίμα και βρόχινο νερό,εντελώς ακίνητος...ενώ απ΄τη μισάνοιχτη παλάμη του,εμφανίστηκαν δυο κεραίες...κι έπειτα το υπόλοιπο σαλιγκάρι,συνέχιζε την πορεία του,σαν να μην είχε συμβεί τίποτα...<br />
χθες πήγα να δω το μικρό στο νοσοκομείο,θα μου πεις,τι σου λέω τώρα,...όμως να θέλω να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι αυτό το δώρο...και επίσης,έχω ανάγκη κάπου να τα πω...βλέπεις,δε θα θελα να χαλάσω τις γιορτές κάποιου...αρκετά,δεν δεμ έκαναν οι άνθρωποι κι αυτές τις γιορτές για τον συνάθρωπο...έστειλαν τόσα sms για τη unicef,σίγουρα θα φυγε κανα δάκρυ για τα παιδάκια του ορφανοτροφείου που και φέτος θα κάνουν μόνα τους γιορτές...ευτυχώς,που ναι κι οι γιορτές και προσφέρουμε στο συνάνθρωπο,ευτυχώς που γεμίζουν οι δρόμοι με κάθε λογής ατομο με ειδικές ανάγκες και μας πιάνει η φιλευσπλαχνία μας...βλέπεις,όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν έχουν ανάγκη,τις γιορτές που την έχουν,εμείς τα άτομα με μη ειδικές ανάγκες,κοπιάζουμε και γι αυτούς,και τι να κάνουμε,την εβδόμη αναπαυόμαστε,μπρος στα ξέχειλα τραπέζια μας,με τη σκέψη στα δώρα...<br />
πήγα,λοιπόν στο νοσοκομείο...δυστυχώς ο μικρός,έχασε και τα δυο του πόδια...<br />
μπήκα στο θάλαμο...μόλις με είδε έσκασε το χείλι του...πήγα κοντά του,του πα ενα-δυο μεγαλίστικες βλακίες,απ αυτές που δήθεν ξεγελούν τη νοημοσύνη των παιδιών,και μας αφήνουν την εντύπωση πως κατακτήσαμε ακόμα μια παιδική ψυχή...και μετά ξεχύθηκα...έγινα ένα μαζί του,σε δυο λεπτά ο θάλαμος είχε ξεχειλίσει με τα γέλια μας...και κει που θαρρούσα,πως όλα ήταν εντάξει..ξέσπασε,άρχισε να κλαίει,...τον ρώτησα αν θέλει να μου μιλησεί,..."τώρα πως θα ξαναπαίξω μπάλα;"...δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα...τον κοίταξα,και τον ρώτησα αν ξέρει τον Μπετόβεν...κούνησε το κεφάλι αρνητικά...αρχισα να του εξηγώ...και πάλι γελούσε,"κουφός μουσικός",απορουσε...είπαμε διάφορα,στο τέλος τον ρώτησα,τι είχε ζητήσει από τον άγιο Βασίλη,...με κοίταξε για λίγο και μου είπε,..."μα,δεν έχουμε καμινάδα"...,η οικογένεια του είναι πολύ φτωχή,...του λέω σωστά,άκου τι θα κάνουμε,"εγώ θα του ζητήσω μια καμινάδα,κι εσύ θα του ζητήσεις ότι θες,εντάξει;"...συμφώνησε...<br />
θα βρεις το γράμμα του,μες το φάκελο μου...δεν ξέρω τι σου ζήτησε,μου είπε να μην κοιτάξω...φαντάζομαι πως ότι κι αν είναι,εσύ δεν θα χεις πρόβλημα...όσο για τον μικρό είμαι σίγουρος ότι είναι στη λίστα με τα καλά παιδιά...σε παρακαλώ βάλε κι εμένα σ αυτή,μόνο για την καμινάδα,τίποτα άλλο...άλλωστε εγω δεν περιμένω κάτι...μόνο το χιόνι,μόνο αυτό...<br />
<br />
ευχαριστώ,<br />
<br />
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ. <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2009</td><td valign=top></td></table><br />