Για μια γυναίκα-παιδί

Δημιουργός: Jorlin

Σε μια καλή μου φίλη, που χτες έκανε κάτι αληθινά γενναίο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο βάθος του μυαλού της θα βρεις δυο άντρες.
Τον έναν τον αγάπησε· περισσότερο απ’ όσο φανταζόταν ότι ήταν δυνατόν ν’ αγαπήσει…
Τον άλλον τον πλήγωσε· λιγότερο απ’ όσο κρυφά μέσα της ήθελε να τον πληγώσει…
Είναι μια γυναίκα, που ξέρει ν’ αφήνει έντονο το σημάδι της.
Όχι, είναι ένα παιδί, που μαραζώνει από μοναξιά…

- Καιρό άρρωστη – Θεσπέσια αρρώστια, γεμάτη παραισθήσεις ζωτικές - Ναι, μα την κατέβαλλε σε σημείο υπερβολής – Τώρα μπορεί και να πεθαίνει – Μπορεί και να πεθαίνει! – Ψήνεται στον πυρετό – Να, σηκώνεται! – Στα μάτια της μαύροι κύκλοι – Τους καλύπτει με κρέμα και πούδρα – Τι ωχρό το πρόσωπό της! – Να, βάφει ρόδινα τα μάγουλά της! Άλικα τα χείλη της! – Έχει πυρετό – Ναι, μα τον περιφρονεί! Δες τη πως ρουφά αλύγιστη ένα ποτήρι κρασί, φορά την κόκκινη ζακέτα της… και πάει να συναντήσει εκείνον! – Για τελευταία φορά; - Για τελευταία φορά –

- Πώς πυρακτώνεται η άσφαλτος με το που την ακουμπούν οι μαύρες μπότες της! – Πώς υποκλίνεται ο παγωμένος άνεμος στο πέρασμά της! – Είναι γυναίκα! – Ναι, τώρα είναι γυναίκα! –Πηγαίνει σ’ εκείνον – Σ’ εκείνον για να τη μαχαιρώσει; - Χίλιες φορές – για δες τη πόσο αγέρωχα βαδίζει! – χίλιες φορές ο βίαιος θάνατος του «όχι» απ’ τον αργό βασανισμό του στείρου «ίσως»! Χίλιες φορές ένας τίμιος φόνος με βλέμματα και λόγια, παρά με απόμακρες υπόνοιες και ψέματα δήθεν ανώδυνα! – Είναι τόσο δυνατή λοιπόν; - Ναι… πολύ δυνατότερη από όλους τους άντρες που αγάπησε… δυστυχώς… -

- Έφτασε – Έφτασε! – Ο φόβος τη γρονθοκοπά στο στομάχι – Ο φόβος… ένας ακόμα άντρας πιο αδύναμος από κείνη! – Ναι, δεν τη νικά… μα ωστόσο τη λαβώνει! – Μπαίνει μια στιγμή στην τουαλέτα, να τον καταπολεμήσει με την ησυχία της – Χτενίζεται – Τούφες απ’ τα μαλλιά της στη χτένα – Είναι άρρωστη! – Σε λίγο νεκρή; - Σε λίγο πικρά ελεύθερη, σαν άστεγη ψυχή –

- Τον βλέπει – Συγκρατημένο, σφιγμένο, σ’ αναμμένα κάρβουνα – Πού έμπλεξε, ο καημένος! – Να κινδυνεύει άραγε; - Αυτή λάμπει ολόκληρη, σαν αστραποβολημένη, σαν τρελή – Δεν τρέμει – Δεν κλαίει – Μόνο το στόμα της αφόρητα στεγνό όπως του μιλά – Και του λέει – Του λέει – Όσα απεύχεται ν’ ακούσει ο χριστιανός – Είναι καλόβολος, ήσυχος ο φτωχούλης – Απεχθάνεται τις εντάσεις και τη βία – Γιατί να πρέπει τώρα να βγάλει το μπαλτά της λογικής και να κατακρεουργήσει τα αισθήματά της; -

- Δεν κλαίει – Δεν κλαίει! – Άλλωστε έτσι του ‘χε υποσχεθεί – Μάλιστα τον βοηθάει στη σφαγή – «Ξέρω… Καταλαβαίνω» - Βεβιασμένη σκηνή – Μια γυναίκα κι ένα μεγάλο παιδί – Τον αφήνει απλά, σα να μην πονά – Γιατί τον αγαπά υπερβολικά, ώστε να επιμείνει και να ρισκάρει έτσι να τον πονέσει κι εκείνον – Μα, αυτή δεν ήθελε εδώ και καιρό όσο τίποτε να τον κάνει ευτυχισμένο; - Ναι, μα ποτέ δε βεβαιώθηκε ότι θα μπορούσε – Αυτό είναι αλήθεια – Τι σόι απόλυτη ευτυχία θα ‘χτιζαν στα χαλάσματα του παρελθόντος του; - Πόσο εκείνη, που διψά για περιπέτεια, ταξίδια, εμπειρίες, πόσο θα θυσίαζε τα θέλω της για χάρη του; - Πώς θα ‘φερνε τον αχαλίνωτο εαυτό της στα μέτρα τα δικά του έτσι ξαφνικά; - Όσο κι αν τον λάτρευε… - Όσο… - Ποτέ της δε βεβαιώθηκε ότι θα μπορούσε… -

- «Κράτα αυτόν το φάκελο. Κει μέσα είναι η καρδιά μου.» - «Μα…» - «Κράτα τον! Όπως και να ‘χει, δεν ανήκει πια σε μένα… Με σένα είναι γεμάτη η καρδιά μου… τι να την κάνω πια… τόσο βαριά!» - Φεύγει – Φεύγει! – Το άγευστο χαμόγελο της αμηχανίας του – Του αφήνει μια ζωή χωρίς πάθος, μα και χωρίς τύψεις – Την ευτυχία της γαλήνης, αντί γι’ αυτήν των συναρπαστικών αισθήσεων – Ό,τι ταιριάζει στον καθένα… - Ό,τι ταιριάζει… -

- Φεύγει – Φεύγει! – Για πάντα; - Για πάντα! – Πόσο ψήλωσε, πόσο γιγάντωσε στα ξαφνικά, αυτή η μικροκαμωμένη κοπελιά! – Δρασκελάει χιλιόμετρα μ’ ένα της βήμα! – Πίνει σε μια γουλιά τη νύχτα! – Περνά τους δρόμους αδιάφορα, δίχως να σκιάζεται απ’ τα μαινόμενα αμάξια – Όποιο αμάξι πέσει πάνω της, θα διαλυθεί! – Έτσι είναι! – Είναι γυναίκα - … - Είναι γυναίκα! –

- … Όχι! –
- Όχι; -
- Είναι παιδί! –
- Παιδί; -
- Δες τη! Σιγά-σιγά ξαναμικραίνει… Μικραίνει ενώσω μέσα της ο πόνος απλώνεται σα χυμένο καυτό λάδι… Μικραίνει και ζαρώνει… Ο πυρετός στο σώμα της ξανανεβαίνει… Και πηγαίνει… στη θλιβερή αγκαλιά της μοναξιάς πηγαίνει… για να χωθεί και, ναι… να κλάψει!… -

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2009