Mελόσταγμα

Δημιουργός: Κωνσταντίνος2004, Κωνσταντίνος

«Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα, ναι τα ακούω και εδώ νύχτες που απ' τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω» B.D.F

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το πιο μεγάλο μου κενό απόψε βασανίζω
Να μην ακούς τα κύματα τη νύχτα όταν σπάνε
Ροχαλητό οι ανάσες μου που τη σιωπή χαλάνε
Κλαίγομαι απόψε που γυρνώ χωρίς να σε κερδίζω

Ανύποπτα και σιωπηλά φεγγάρι βουτηγμένη
Ραγίζουν μες στο σκοτεινό καθρέφτη τα δυο μάτια
Ποια χαλασμένα διάλεξες να κουβαλάς κομμάτια
Μες στη συνήθεια ακούραστα να μένεις στριμωγμένη

Σε ποιο παλάτι ο βασιλιάς τους αυλικούς ξορκίζει
Στα μάτια σου που στ’ αστρικό το φως φεγγοβολούνε
Χαρά σ’ οποίον τα φίλησε και σ’ όσους τα κοιτούνε
Λάμπουν καθώς του πρωινού τ’ αστέρι τα τυλίγει

Στέμμα από ολάνθιστα, λουλούδια τα μαλλιά σου
Ραντίζουν το χειμώνα σου και άνοιξη θυμίζουν
Ποια λαβωμένα ξωτικά τη σκέψη σου ορίζουν
Ώριμα που μοσχοβολούν, φρούτα τα βήματά σου

Πως με το ζόρι ο καημός αλήθειες κουβεντιάζει
ανάθεμα τα κούκλα μου τα φτερωτά σου χείλη
ποιος αϊτός τα γύρεψε στα βράχια πριν το δείλι
να χόρταινε η θάλασσα με κείνα να αδείαζει

μελόσταγμα απ’ τα ορεινά χώρια να σε φιλέψω
‘κει που τα αέρι γίνεται νανούρισμα κι ανάσα
Τα λόγια μου ραγισματιές τη νύχτα που χάλασαν
Άξαφνα να ‘ρθει η αυγή πρώτου να σε γυρέψω

Το πιο μεγάλο σου κενό απόψε μεγαλώνω
Στη θάλασσας την ομορφιά μονάχα που χωράει
Τα φλύαρά σου τα φιλιά με κύματα κεντάει
Και τη χαζή μου μοναξιά που γλυκοζαχαρώνω


Υ.Γ.
Γοργά τα βήματα όλων κι εσύ αργά χαϊδεύεις τα μαλλιά του, προσπαθώντας να τον κοιμήσεις, τι να κερδίσεις ή τι να χάσεις όλα είναι απ’ την αρχή ίδια, εμείς μοναχά αλλάζουμε σαν τα δέντρα ματώνουμε και ριζώνουμε σα τα δέντρα μακάρι να χωρούσες μέσα σου η νύχτα κάπου εκεί είμαι κι εγώ φοβισμένος αγχωμένος χαμένος δεν ξέρω τίποτα και αυτό είναι αρκετό, καλή σου νύχτα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2009