επετειακές... ρίμες

Δημιουργός: krystalo, marsela

Σπάσε την μονοτονία μου...άδειασε την στενοχώρια της ψυχής μου και στιγμάτησε μέσα σ΄αυτήν...τα δικά σου ανεξίτιλα σημάδια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Συγνώμη δεν έμαθα ποτέ μου να ζητώ
τρόπους δεν ξέρω να απολογηθώ...
κράτησε με όμως σε παρακαλώ
ίσως έτσι εξιλεωθώ...

Ένα φιλί μόνο πόθώ
για καληνύχτα στο ζητώ
που σαν έρθει το πρωί
μένει σημάδι στο κορμί..!

το κυμα με μήνυμα γλυκό
στο βράχο πάνω σπάει
μα εσύ δεν είσαι πια εδώ
και ο αέρας το σκορπάει...

Με το βλέμα σου ραγίζεις
ότι πολύτιμο πασχίζεις
μ' ένα λόγο ειληκρινή
να κρατήσεις σε ζωή...

Με μια σημαία κάτασπρη λευκή
σιμάδι αδυναμίας
και με πληγωμένο το κορμί
εικόνα ειρωνείας
παραδίνομαι σε σένα
και όχι πια σε χέρια ξένα

Να το ξέρεις πως εγώ
μόνο στων ματιών σου το βυθό
θα δεχόμουν να πνιγώ
έχοντας για οξυγόνο
της λατρείας σου τον πόνο..

Δυο μάτια υγρά
σου ζητάνε γιατρειά
σαν σταγόνες από κεριά
δάκρυα παντοτινά
απομεινάρι της ψυχής
ζήτημα θανάτου ή ζωής?

...μέχρι τέλους δεν σ' αφήνω
αφού είσαι ο λόγος για να γίνω
μία λάμψη ουρανού
όνειρο κοινού θνητού...

Τα όνειρα μας οδηγούν
σε ταξίδι ειρινικό
μα οι πληγές μας κυνηγούν
μάχες στον ωκεανό...

Άσε με να φύγω
σ' ένα αποχαιρετισμό
μ' ένα δάκρυ για φιλί
ένα βλέμα για σ΄αγαπώ
έχοντας αγνή ψυχή
έτσι θέλω να χαθώ!

Με φεγγάρι θεατή
και ένα δάκρυ λυτρωτή
ένιωσα το χωρισμό
σε ενα βίαιο πνιγμό

Κρατάω ένα αστέρι μας κρυφό
παγιδευμένο σε δισταγμό
που λειώνει κάθε κομάτι του κορμιού
σ' ένα βλέμα νεκρού φιλιού...

Είμαι εδώ, θλίψη κυριαρχεί
θέλω να φύγω, μα φόβος επικρατεί
το άγνωστο, μια στροφή με προκαλεί
μα ακόμα μια πληγή αιμοραγεί...

Παραμύθια αναζητώ
να μην πάρουν ποτέ μορφή
για να μην ξαναβρεθώ
σε πορεία για φυγή

Κάλπικη σφαίρα η καρδιά σου
σφραγισμένη πύλη η ψηχή σου
φυλακή η αγκαλιά σου
μαρτύριο το φιλί σου...

Αχαριστία,
η πλήρης ασυμφωνία,
μία δυσάρεστη διαφωνία,
ένα πλήγμα από αδιαφορία,
καταστροφική αδυναμία

Άκαρδος κόσμος γεμάτος περιφρόνηση...
Ειληκρινής καρδιά γεμάτη προσμονή...
Ακατεύναστη ανυπομονησία για εχθρότητα...
Μία πλάση όλο πληγή...

Πως σταματάς το χρόνο?
πως ξεγελάς το πόνο?
πως σώζεις μια ζωή
χωρίς να εξαπατάς την λογική...?

Νιώθω την οργή της φύσης
που γεμίζει με πληγές
ότι ωραίο χτίζεις
δίχως τύψεις και ενοχές...

Η ψυχή μου ελεύθερη
ατενίζει το παρελθόν
μα από τις σκιές σκυφτή
χύνει δάκρυα στο παρόν...

Μοναξιά είναι η φλόγα
που καίει μέσα μας καιρό
και σε ξεχασμένο πιώμα
ξεβράζουν τα δάκρυα πανικό
στην σκέψη μας και μόνο
πως θα εγκλωβίσει τόσο πόνο
στις καρδιές έτσι απλά
γιατί αγάπησαν ΤΡΕΛΛΑ.....!!!

Θέλω...
εσένα θέλω...
εσένα και μένα...
σ' ένα σώμα... κοινή μορφή.

(κοντευεί ένας χρόνος και σκέφτηκα να μαζέψω μερικά αντιπροσωπεφτικά κομμάτια...
Ελπίζω να σας άρεσαν)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-12-2009