Το άσβεστο ταξίδι

Δημιουργός: Πάρης Ελένανθος

Κάθε σχόλιο και καλόπιστη κριτική είναι δώρο για μένα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν φωτιά χύνονται στο έδαφος τα καστανά της τα μαλλιά,
ακόμα και στο μουντό το χώμα ανάβουνε φωτιά
ωσάν και στη φτωχή μου την καρδιά

Στο γλυκοχάρακτο το πρόσωπό της
αγκαλιάζονται η πονηριά κ'η χάρη
στα κόκκινα λειβάδια
κάτω από τις λίμνες
τις μαύρες,τις πράσινες,γαλάζες,
πάνω όπου αντανακλώνται κάθε καινούρια μέρα
του κόσμου οι φωνές,
στην ίδια κάτασπρ'ηρεμία.

Την απότομη χαράδρα της πιθυμώ να κατεβώ,
αυτή με τους ροδώνες,τα σύκα και το μέλι
και στην άκρη της να φτάσω
τα δυο ομορφότερα της γης λουλούδια,
προτού γλιστρήσω και σ'ανήλεο κενό πέσω.

Μα και πάλι δε φοβάμαι,γιατί σε ζεστή έρημο
θα καταλήξω και στο ευωδιαστό της χώμα,
με την αλάνθαστη ηρεμία και δροσεράδα τ'απέραντου ωκεανού,
θα με σπρώξει του έρωτα το μελτέμι
σ'άπλευτα νερά,
πίσω μου θ'αφήσω ότι σ'ένα σαθρό μ'αφήνει κόσμο
και με μια ανάσα μοναχά στο βυθό θα πέσω,
αέρα καθαρό ν'αναπνέω του γκρεμού
καθώς τη ζήλια των κοραλιών και των ψαριών
θ'αντικρύζω,
έτσι τυχερός που θα'μαι στον πολυπόθητο
βυθό.

Μα μοιραία ο βυθός αναίσθητο σε γυμνή ακτή θα μ'αφήσει
ν'αγαλλιάζω,γλυκακουμπώντας τις Στήλες,
όμοια επικίνδυνες μ'αυτές
που κάποτε ένα περιστέρι πέρασε
το δρόμο στην άσβεστη ψυχή για να δείξει.

Ας είναι.Όλοι το ίδιο κάνουμε άσβεστο ταξίδι
κόντρα στους μοχθηρούς αέρηδες
που να το σβήσουνε ποθούνε.
Μα να σταματήσουμε δε θα μπορέσουμε ποτέ,
γιατί'ναι πολλά τ'αγκάθια στον κορμό κάθε
τριαντάφυλλου,
γιατί'ναι πολλά τα εμπόδια πρι φιληθούν
δυο θάλασσες στα χείλη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-12-2009