1970-2010

Δημιουργός: spyfyl

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

1 9 7 0 – 2 0 1 0

Πρωί πρωί τα σχολικά τα εμβατήρια
για μια σημαία με το ζόρι λατρευτή
παιδιά-μεγάλοι γύρω δέκα εκατομμύρια
τέτοια ξεφτίλα πώς την είχαμε ανεχτεί.

Και γω στα έξι, μέλος κάποιας συνοικίας
όπου στο χώμα ασελγούσε το μπετό
τα παλαμάκια ήμουν μίας συναυλίας
του Καλλιμάρμαρου ένα διάζωμα λευκό.

Με μια αντίσταση- μαϊμού έβγαζε χρόνια
η φοβισμένη μας φυλή της παρακμής
εφτά χρονάκια χτυποκάρδια και καψόνια
με φιλοτίμου αναλαμπές της μιας στιγμής.

Κάποια βραδιά δυο-τρία τανκς λιώσαν την πίσσα
ρίξανε κάτω κιγκλιδώματα-ψυχές
και τότε ξύπνησαν τα μάτια από τη νύστα
βρήκαν κλειδί της ανοχής οι φυλακές.

Με μια σπρωξιά σκορπίσαμε όλα τα γελοία
εμείς, οι ίδιοι οι υπήκοοι της ντροπής
μα πάλι η ίδια νυσταγμένη παραλία
μεταπολίτευσης γενιά, νέας κοπής.

Έντεκα πια με δυο καμένα ελβιέλα
να αλωνίζω σε Αλάμπρα κι Ερυθρό
με ιδρωμένη από τη μπάλα τη φανέλα
και με το δάσκαλο μεγάλο μου εχθρό.

Μετά το ογδόντα, νέες πια συντεταγμένες
η δύση τώρα μας πηδάει καθολικώς
οι μουσικές μες στη χρυσόσκονη πνιγμένες
και μία ροκ να πνέει τα λοίσθια δυστυχώς.

Πανωσηκώματα σε κτίρια-χαρτόνια
ίσα να πούμε ότι αγγίξαμε Θεό
και δυο πετούμενα γκρεμίσαν σαν κανόνια
πύργους-θηρία και δεν άφησαν φτερό.

Τρομοκρατία μελαμψή όλοι για όλους
μίας αγίας ημιμάθειας οι ορδές
με τη χατζάρα του τρελού να κόβουν κώλους
κι οι δυτικοί να τους παλεύουν με πορδές.

Σε μία λίμνη από σκατά ανακυκλωμένα
να κολυμπάμε δίχως τέλος και αρχή
με τα μανίκια νάναι ανασηκωμένα
μόνο για μία μαλακία αυτιστική.

Κι όλο παλεύω να τραβήξω τις κουρτίνες
να ανεβώ σε σκαλοπάτι πιο ψηλό
από τα έξι μου κοιτάζω τις βιτρίνες
και αγοράζω τελικά το πιο φτηνό.



Σπύρος Φυλακτός

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2010