Αυτή που τις Ψυχές παγώνει

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Αφιερωμένο σε ένα φίλο που απ’ τη συζήτησή για μας «αυτήν» το εμπνεύστηκα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν ο ήλιος το δρόμο της Δύσης έχει πάρει,

Όταν οι σκιές απ’ της ασφάλτου τα σωθικά ξεπροβάλλουν,

Όταν τα πουλιά κουρνιάσουν,

Και τ’ αρπακτικά τα μάτια τους ανοίξουν,

Έρχεται κι Εκείνη..


Με πολλά ονόματα την ξέρουν,

Απ’ του χρόνου την αρχή,

Συντρόφισσα της Ανθρωπότητας ήταν και είναι,

Μια συντροφιά που όσοι την ενιώσαν,

Σ’ όλη τους τη ζήση τη θυμούνται.


Παγωμένο είν’ το χάδι της,

Θανατερό τ’ άγγιγμά της,

Σκοτάδι η φιγούρα της,

Βραχνάς τ’ αγκάλιασμα της.


Καθώς βυθίζεται η πόλη στο σκοτάδι,

Έρχεται η Μόρα με φτερά φασματικά,

Ζητά να δώσει του Εφιάλτη της το χάδι ,

Και να ρουφήξει των ψυχών τη ζεστασιά.


Τέκνο και ‘κείνη του Φωτός κάποτε ήταν,

Έτσι διηγούνται οι Γραφές απ’ τα Παλιά,

Μα τώρα πια συντρόφους Σκιερούς εκείνη έχει,

Που με τον Φόβο κοινωνούν στα σκοτεινά,


Σαν τους αντίποδες του ήλιου αργοδιαβένουν,

Κυλάνε μες της πόλης τα στενά,

Ψάχνουν εκείνους που σημάδεψε το σκότος,

Να τους ρουφήξουνε ζητάνε τη μιλιά,


Μα πώς μπορεί η ψυχή το σκοτάδι να ξορκίσει;

Εκείνο υπάρχει πριν ο χρόνος ξεκινήσει να χτυπά,

Πριν της ζωής σκιρτήματα ν’ ακούσουν,

Αυτά τα άστρα που ‘ναι τώρα λαμπερά;


Ένα το ξόρκι ήτανε και είναι,

Αυτό που είναι της Ζωής ο Χορηγός,

Μες απ’ το Σκότος, Λόγος,

«Ας Γίνει Τώρα ΦΩΣ»!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-01-2010