Να φύγω απ τη φυγή…

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Να φύγω απ τη φυγή….
σ ένα βουνό ν ακούω την ηχώ του πόνου
φωτιά με τη φωτιά να γεννηθούν τα όνειρα μου [/B]

Τα πιό όμορφα σε βρίσκουν εντελώς απροετοίμαστο, την ώρα που τα
έχεις ξεγράψει από τη ζωή σου , που έχεις πάψει να πιστεύεις σε αυτά.
Ανατρέπουν τα πάντα μέσα σου με ένα τρόπο απίστευτα μοναδικό . Η
ροή των στιγμών που κυλούσαν αδιάφορα και ασπρόμαυρα ,γεμίζει
χρώμα και αποκτά υφή .Το άπιαστο και άυλο γίνεται απτό και δυνατό.
Το μελαγχολικά μονότονο μεταμορφώνεται σε απρόσμενα χαρούμενο .
Αρχίζεις πάλι να ακούς την καρδιά σου ,ένα ήχο, ένα θρόισμα ανέμου
που είχες πάψει προ πολλού να ιχνηλατείς σε ένα δρόμο χαμένο που
περπάτησες και τα σημάδια έχουν σβήσει. Αποτυπώματα βαθιά, πληγές
στο πολυτάραχο δρόμο σου, που οι καταιγίδες της ζωής δεν άφησαν
να επουλωθούν τα τραύματα ,παρά μόνο παραχώθηκαν με χρόνο και
θάφτηκαν στης λησμονιάς τη μνήμη . Δέντρα υγιή με καταπράσινα
φυλλώματα, γεμάτα με το σαράκι της άρνησης να τους κατατρώει τις
ρίζες .[B]Κρύο έφερε η νύχτα πάλι ,η παγωνιά της μοναξιάς απλώνεται στην
καρδιά, την διαπερνά. ,συσπάται ,χτύποι ρυθμικοί μοναχικοί ,άτονοι για
συντροφιά, μονότονα παράφωνοι ,κυριαρχούν ,διαφεντεύουν την ζωή ,
ανάσες παγωμένες οι στιγμές ιχνογραφούν την απουσία στη σιωπή .
Ω απουσία μητέρα της χλωμής οδύνης.[/B] Και εκεί που είσαι έτοιμος να
σωριαστείς απ τα λαβώματα που μείναν ανοιχτά και κακοφόρμισαν στο
χρόνο , ποτίζει τις ρίζες της ύπαρξής σου ο έρωτας .[B]Ακούω τη φωνή σου,
μεταμορφώνεις τη σιωπή ,εισβάλει η εικόνα σου εντός μου, σπάει το
κρύσταλλο της νύχτας ,αγάπη η φωτιά[/B] .Και το σαράκι της άρνησης γίνεται
προσμονή κι επιθυμία . Ο χρόνος και ο χώρος αποκτούν τη διάσταση της
ζωής. Το δέντρο ποτισμένο με το νερό της δημιουργίας ανθεί και ωριμάζει.
Δένει καρπό και γονιμοποιεί το είναι σου , κυοφορεί και ενδυναμώνει
το συναίσθημα της αγάπης στις φυλλωσιές της ανθρωπιάς σου. Πλησμονή.
Τρέφεσαι φως και σε μεταλλάσσει ξανά σ αυτό που ήσουν και είχες
πια ξεχάσει. Όλα ένα θαύμα την ώρα που αφέθηκες, κι έγινε γιατρειά .
Ανατέλλοντας ο ήλιος ξεπλένει τα ξεραμένα χρώματα του πίνακα της
προηγούμενης ημέρας και αφήνει τα πινέλα δίπλα στην κάθε χαραυγή
μας ,να πιάσουμε. Τα χέρια υγρά και άκαμπτα από δάκρυα και χρώματα
, γεμάτα μνήμες , τρεμοπαίζουν δειλά ,στον καμβά μιάς νέας μέρας .
Η ζωή , το πιό ατίθασο θηλυκό , σε περιμένει , πάτα της γλυκά το
γκάζι και άστη να αφηνιάσει ,στην αγκαλιά του χρόνου σου να πεθάνει
και να αναστηθείς μέσα απ το φωτεινό χάλασμα των ημερών σου .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2010