συνειρμικό

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βουτώ μες στο βυθό μου τις σκοτεινές σπηλιές του εξερευνώντας
Και τα υποθαλάσσια -που ανέθρεφε αιώνες τώρα- χάσματα
Μήπως και βρω φυλακισμένο οξυγόνο
Και νιώσω πως έχω αδερφό στη μόνωσή …
Κι άλλοτε οδοιπορώντας στα υψίπεδα της αυτογνωσίας
Κάτω απ’ τον ήλιο τον καυτό ή κάτω απ’ το φεγγάρι
-κυρίως κάτω απ’ το φεγγάρι-
Τρομάζω με την όψη μου μα καταφέρνω να με δω κατάματα
Γιατί μόνο κατάματα λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες….

Απορώ, τι γνώμη να σχηματίζει άραγε για μένα
Ένας που δε με ξέρει αναγνώστης
Θα λέει σίγουρα μέσα του :
να άλλος ένας «ποιητής» που τραγουδά
ξορκίζοντας θαρρείς την παρακμή του

Μα εγώ ήθελα πάντοτε να γράψω αισιόδοξα
Για τη ζωή που υπερνικά το κράτος του θανάτου,
Για τα μεγάλα μάτια των παιδιών που κλείνουν
Κι ονειρεύονται το πιο ανθηρό τους μέλλον
Και για τους κόμπους απ’ τα κλήματα που υπόσχονται
Φυλλώματα καινούρια
Να αντανακλάται απάνω τους και να γελά ο ήλιος….
Ή για τις θάλασσες τις ανοιχτές που όλοι ονειρευτήκαμε
Κι ακούμε- ακόμη τώρα, σε ώρες γαλήνης ή περίσκεψης-
τον ξέπνοο κυματισμό τους
Σαν να μας προσκαλούν ακόμη να τολμήσουμε
εκείνα για τα οποία κάποτε διστάσαμε....

Λένε, ποτέ δεν είναι αργά για όνειρα...
Ακόμη και παμπάλαιες γριές ρυτιδιασμένες
Τις νύχτες που κοιμούνται βλέπουν όνειρα
Κι εκεί ντυμένες άσπρα νυφικά ή κατακόκκινα φουστάνια
Δέχονται ως άλλοτε τους επισκέπτες της μνήμης
-Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τώρα φωτογραφίες-
Και το πρωί ξυπνάνε με το σώμα τους πιο ελαφρύ
Και με το αίμα να κυλά πιο γρήγορα στις φλέβες τους
Σαν να είχε ζήσει μια ολονύχτια ηδονή η σάρκα τους
Κι ας είναι μοιραίαδυο βήματα μοναχά , απ’ το μοιραίο …

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-01-2010