Πεζές Ζωές

Δημιουργός: Μαρανθίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που οι καρδιές μας λακίσανε
Γυρίσαμε τη πλάτη και δε ξαναντικρύσαμε τις ματιές μας
Εσύ πήρες το δρόμο σου και εγώ το δικό μου
Τι ανηφόρες, τι κατηφόρες, ποτέ δε γυρίσαμε πίσω
Το παρελθόν μας ενώνει, το παρελθόν μας χωρίζει
Δεν έχει μείνει τίποτα άλλο, μόνο το παρελθόν
Τυχαία βρεθήκαμε φορές, αλλά οι πλάτες μας πάντα γυρισμένες
Μόνο την εικόνα μας αφήσαμε να κοιτάει, να μη καρφωθούμε
Άδεια είναι τα μάτια μου μπροστά σου, άδεια από ζωή
Δε ξέρω εσύ τι μου δείχνεις, φοβάμαι να κοιτάξω
Ποτέ δεν είπα ψέματα, δεν θα αρχίσω τώρα
Κρύβω τα αισθήματα μου, αλλά ψέματα ποτέ
Τη πληγώνω τη καρδιά μου με το να μη μιλάω
Αλλά ποτέ με το να πω ψέματα για χάρη της
Όσο πεζοί και αν είμαστε καλή μου, πάντα θα μας ενώνει κάτι
Μία φράση, μία κουβέντα, όλα είναι αναμνήσεις
Η τελευταία αληθινή μας ματιά, τίποτα σπουδαίο
Τίποτα πιο πολύ χαραγμένο μέσα μου, αποτυπωμένη φωτογραφία
Τρομάζω κάποια βράδια και σηκώνομαι ιδρωμένος
Στον ύπνο μου νόμιζα πως είναι τα φιλιά σου
Στο ξύπνιο μου είναι ο φόβος, τα χαμένα χρόνια
Έχω μαλακώσει με τα χρόνια, έχω προχωρήσει στο μυαλό μου
Υπήρχαν φορές που νόμιζα πως είχα βρει τον έρωτα
Φορές που ήξερα πως δεν τον είχα βρει και κρυβόμουν απ τις σκιές σου
Ήμουν θύμα και θύτης, δε μετάνιωσα, δεν έχω μετανιώσει
Ζήτησα συγνώμη, ποτέ δεν έμαθα νέα, δεν ήθελα να μάθω νέα
Έχει δυναμική ο κύκλος μας καλή μου, κινούμαστε με μεγάλες ταχύτητες
Δεν το ξέρουμε αλλά δημιουργούμε κυκλώνες και καταιγίδες
Πνίγουμε ανθρώπους στο πέρασμα μας, και σηκώνουμε σπίτια
Και όλα αυτά για να φαντάζομαι τα χείλη σου τα βράδια
Δεν τους λυπάσαι τους κακόμοιρους τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν
Ξέρουμε που είναι ο γκρεμός και ποιούς σπρώχνουμε από κάτω
Γιατί αρνείσαι την ύπαρξη του, μη ξεχνάς εμάς
Τα χρόνια μου έχουν γίνει εμμονές, οι εμμονές μου είναι ερινύες
Έμπλεξα τη συνείδηση μου με τη καρδιά και να τα αποτελέσματα
Με κυνηγάνε από παντού, είμαι μόνος και τρέχω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2010