Η Δευτέρα Παρουσία

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

άλλο ζωντανός... κι άλλο Αναστημένος... επΑνάσταση τώρα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Βρίσκω τη δύναμη…! και σπάω την ταφόπλακα...
γδαρμένα ακροδάχτυλα προβάλουν από το χώμα...
«θα Ζήσω πάλι...» -κι ας μ’ ονομάσουνε βρικόλακα...-
στον πάνω κόσμο• που οι ψυχές έχουν και σώμα...

Παίρνω κουράγιο και τα πόδια μου τινάζοντας,
στέκομαι όρθιος... σ’ ένα σταυρό ακουμπισμένος,
βάζω τα γέλια... μια παροιμία παραφράζοντας:
-γελάει καλύτερα, όποιος γελάει αναστημένος!-

Όπως ο σκύλος το νερό... διώχνω τη θανατίλα...
παίρνω βαθιές αναπνοές τους πνεύμονες φουσκώνω
να μη ξαναζήσω ορκίστηκα στην ίδια την ξεφτίλα...
αφού έναν άλλο εαυτό τώρα πια ενσαρκώνω...

Παίρνω κοπίδι και σφυρί στην πλάκα να χαράξω
νέους κανόνες και σταθμά -να ζω και να συγκρίνω-
απ’ τη χαρά που ξαναζώ μου’ ρχεται να ουρλιάξω!
κι όλους που κείτονται νεκροί... να ζήσουν παροτρύνω...

«Αγάπα τους πλησίον σου, αν σ’ αγαπούν κι εκείνοι»
γράφω στην πρώτη τη γραμμή -κι ακούω να τρίζουν τάφοι-
«Τους λαοπλάνους κάψτε τους...», -ξεσπούν οι Αναστημένοι!-
και χαίρομαι που οι εκκλήσεις μου δεν έχουν πάει στράφι.

«Να διεκδικείς τα δίκια σου, απέναντι σε όλους»
...κι έγινε συνωστισμός...! κ' οι τάφοι κενοτάφια...!
«Ελευθερία, ισότητα, τροφή... από εδώ ως τους πόλους»
κι όλων τα "θέλω" απόκτησαν με τη ζωή συνάφεια...

Κι ένας ψηλός μελαχρινός, -ξεχώριζε απ’ το βλέμμα-
πήρε το λόγο αυθόρμητα και μίλησε μ’ ουσία...
«...τον κόσμο για ν’ αλλάξουμε!, πρέπει να δώσουμ’ αίμα!...»
κι’ αλάλαζαν οι ζωντανοί: «Η Δευτέρα Παρουσία!» [/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2010