Το χασάπικο της βροχής

Δημιουργός: Ησιόνη

25/6/2005

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πιάνω με τα χέρια μου την γη
Κι αφήνω χώμα την ψυχή να καταπιεί.
Κι αυτούς που πνίγει με το δάκρυ ο λογισμός
Είναι ναός μου ο ουρανός και τους αγιάζω με βροχή.

Βράχια κι ένα δέντρο η ζωή
Κι ένα χασάπικο σ΄ ένα σκοπό βαρύ
Ερημωμένο το δικό μου το βουνό
Μα σύντροφός μου ο ουρανός να το χορέψουμε μαζί.

Πίνω με τις χούφτες την βροχή
της λήθης τ’ άγιο, το πιο πικρό κρασί
συννεφιασμένος ο δικός μου ο καιρός
αστράφτει ατσάλι ο ουρανός κ’ είναι τραγούδι η βροντή.

Τι και αν ο πόνος ξεχαστεί
Θα μένει πάντα η πληγή μου ανοιχτή
Να μου θυμίζει πως δεν σώνω μοναχός
Πατέρας, μάνα ο ουρανός, και ξαναγίνομαι παιδί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2010