Ιστορία (υπομονή (μέρος δεύτερο)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ιστορία (υπομονή (μέρος δεύτερο)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ιστορία (υπομονή (μέρος δεύτερο)</b><p>Δημιουργός: Νίνο Αυγέρης, <i>Αντώνης </i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[align=center]Το Ημερολόγιο Ξεκινάει: <br />
<br />
[I]«Άνοιξα την πόρτα και τι είδα… <br />
Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό <br />
Η Μεγαλύτερη μου αγάπη ήταν εδώ <br />
Εδώ, Εδώ, Εδώ, και λιγοθυμώ, <br />
προσπαθώ να κρατηθώ, να μην λυγίσω <br />
Κρατιέμαι και τα γόνατα μου δεν με βαστάνε <br />
Τώρα ποια θα πέσω, δεν αντέχω <br />
Χάνω της αίσθησης μου και πέφτω» [/I]<br />
<br />
Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτήν την στιγμή. Αυτός δεν λεγόταν κα. Κάπας αλλά Μαντάς. Ο Μαντάς μου, Η αγάπη μου από το σχολείο. Και όμως είναι εδώ. Τον κοιτάω και με κοιτάει. Δεν ξέρω αν με κατάλαβε αλλά εγώ τον κατάλαβα. Μόνο στο τηλέφωνο έχω μιλήσει μαζί του. Ο Κύριος που θα μιλούσα για δουλειά ήταν ο άντρας της ζωής μου. Έκατσα μου έφερε ένα ποτήρι νερό και αρχίζαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Πως εξελίχτηκαν τα πράγματα… Εγώ παντρεμένη χωρισμένη, αυτός έχει μία σχέση όπως και εγω. Πήραμε τα πράγματα και βγήκαμε για ένα ποτό. Μου είπε το γιατί άλλαξε το όνομά, το γιατί χάθηκε έτσι ξαφνικά. Τον κοίταζα και έλιωνα αλλά δεν ήθελα να του το δήξω. Κοίταζα αμήχανα το πάτωμα. Κοίταζα αριστερά και κοίταζα δεξιά. Πάνω κάτω. Αλλά τα μάτια του δεν μπορούσα να μην τα δω. Άρχισα να ουρλιάζω μέσα μου, να αλυχτάω, ήθελα να τον αγκαλιάσω και να τον Φιλήσω. Αλλά ο χώρος και ο χρόνος δεν μου έδινε περιθώρια. Κρατιόμουν. Κοίταζα στα μάτια και είπα πως θα κρατηθώ. Έτσι άρχιζα να ψυχραίνομαι. Να προσπαθώ να κρατηθώ και να μην τον αρπάξω. Άρχισα να μιλάω για πράγματα που με εκνευρίζουν απλά για να αλλάξω στάση. Τίποτα εκεί εγώ του Μο….ου το χαβά. Τέλος αποφασίζουμε να πάμε σπίτι μου για να του δώσω τα χαρτιά της εταιρία του και να φύγει. του έχω δώσει το τηλέφωνο μου και αυτός το δικό μου. Ότι γίνει έγινε. Μπήκαμε στο ανσασέρ και άρχισε η αμηχανία. Πήγαμε στο σπίτι και του έδωσα τα χαρτιά. Ωχ! Ξέχασα να πάρω τσιγάρα, βρήκα πρόφαση θα πάμε μαζί μέχρι κάτω. Γύρο στης 2 με 3 μπήκαμε στο Ανσασέρ. Εκεί δεν κρατήθηκε. Με άρπαξε και με φίλησε, χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου και….[/align]<br />
<br />
<br />
[B]Συνεχίζετε...[/B]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-01-2010</td><td valign=top></td></table><br />