Το ταξίδι των θαυμάτων του διάφανου χρόνου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το ταξίδι των θαυμάτων του διάφανου χρόνου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το ταξίδι των θαυμάτων του διάφανου χρόνου</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 2/2/2010</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                            [color=fuchsia][B]ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΦΑΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ[/B][/color]<br />
<br />
[color=purple][I]"Ο χρόνος σαν νερό μοιάζει που κυλά και δραπετεύει από τα διάφανα ποτήρια των χεριών, όταν εκείνα κλείνουν τις παλάμες ερμητικά, ελπίζοντας ότι θα φυλακίσουν τον γάργαρο θησαυρό για πάντοτε κοντά τους. Μα εκείνος έχει ήδη δραπετεύσει και το μόνο που έχει απομείνει πλέον,  είναι λιγοστές δροσοσταλίδες… έτσι απλά να μαρτυρούν την ύπαρξή του που τώρα έχει στερέψει… έχει χαθεί. <br />
Το νερό πότισε το διψασμένο χώμα, « φίλησε » τα άγονα ξεραμένα χείλη της γης και την κατέστησε κόρη ευλογημένη…μάνα γη…έδαφος εύφορο και καλλιεργήσιμο, να προσφέρει απλόχερα τους γευστικούς καρπούς στις πεινασμένες καρδιές των κατοίκων του σύμπαντος της οικουμένης…"[/I]<br />
<br />
[B]Η κλεψύδρα του χρόνου άρχισε αντίστροφα να στέκεται να μετρά τις ώρες, τους μήνες, τα χρόνια και να χαρίζει απροσδόκητες εκπλήξεις στο σαρωτικό πέρασμά της. Ο χρόνος διάφανος, απρόσωπος, αμίλητος και ερημωμένος, ταξίδευε  και ρύθμιζε τη μοίρα των ανθρώπων και ένα από τα πιο δύστροπα επιτυχή επιτεύγματά του, ήταν πως το γήρας μετατρεπόταν σε νιότη και η ανθρώπινη ηλικία δεν ξεκινούσε από τη εμβρυϊκή – βρεφική ηλικία, αλλά από τα βαθιά γεράματα. Οι ηλικιωμένοι δεν γεύονταν το θάνατο ποτέ και ας πλησίαζε το πλήρωμα των ημερών τους να γευτούν. Δεν έμπαιναν σε ξύλινα φέρετρα,  δεν  θάβονταν στο νωπό χώμα, δεν γίνονταν τροφή για σιχαμερούς μικροοργανισμούς, αλλά σταδιακά, μέρα με τη μέρα γίνονταν νεώτεροι και νικούσαν τη φθορά αποκτώντας αφθαρσία. Έκαναν όνειρα στη καρδιά, σχεδίαζαν πλάνα για τη μελλοντική τους παντοτινή ζωή. Περίμεναν καρτερικά να αφουγκραστούν τον ήχο της γλυκιάς καμπάνας και να σημάνει η Ανάσταση. Ποθούσαν να αισθανθούν τη νιότη και τη χαρά στα κατεστραμμένα κύτταρα του κορμιού τους και να «αποτινάξουν» μακριά  τις μαγκούρες από τα χέρια.( Σαν τους φοιτητές που με τη λήξη των σπουδών τους πετάνε τα καπέλα, αγκαλιάζονται  συγχαίροντας  ο ένας τη πρόοδο του άλλου, ζητωκραυγάζοντας χαρούμενα, χειροκροτώντας τη θαυμαστή τους επιτυχία). Ποθούσαν να τρέξουν στους δρόμους σαν αθλητές αγώνων, να παίξουν ιδρωμένοι από το πολύωρο παιχνίδι στις αλάνες, να φιληθούν οι ερωτευμένοι στις ακρογιαλιές.<br />
Ξάφνου, η ηλικιωμένη κυρία μεταμορφωνόταν  σε μια μεσήλικη γυναίκα και εκείνη με τη σειρά της σε μία όμορφη έφηβη κοπέλα. Ο ηλικιωμένος κύριος μεταμορφωνόταν σε έναν μεσήλικο άνδρα και εκείνος με τη σειρά του, σε έναν όμορφο δυνατό νέο. Και οι δυο μαζί γινόντουσαν βρέφη κοιτάζοντας με άδολα μάτια και ψυχή αγνή. Δεν πέθαιναν ως βρέφη, αλλά αναγεννιόντουσαν και πάλι σε μια καινούργια αρχή δίχως τέλος… μα μόνο αρχή.<br />
Θα υπήρχε μεγαλύτερη αξία αν ο κύκλος της ζωής του ανθρώπου σχεδιαζόταν αντίστροφος να συμβαίνει να μετρά….ο χρόνος θα ήταν τότε πραγματικά ο καλύτερος γιατρός που θα δώριζε  γύρω του θαύματα…[/B][/color]<br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2010</td><td valign=top></td></table><br />