Ηρωικό

Δημιουργός: moonlight18

Κάθε είδους σχόλιο, κατά προτίμηση σχετικό, θεωρείται πολύτιμο.
Eυχαριστώ
moonlight18

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον ήλιο τον κατάπιε η θάλασσα... η θάλασσα.
Κι όλα τ' άλλα το σκοτάδι...
Το είδε ο ήλιος πριν να φύγει και χαμογέλασε
Το κορίτσι που κρεμόταν απ' το δέντρο... που έπαιζε.
Δεν είδε τις μαύρες σκιές. Δεν τις είδε κανείς τις σκιές.
Τον ήλιο τον κατάπιε η θάλασσα.
Ήταν μια νύχτα που'χε για φεγγάρι ένα δρεπάνι.
Το δέντρο μουρμουρίζει ένα σκοπό
κι ο βαρδάρης χαρίζει στο κορίτσι ένα χορό.
Το κορίτσι κρεμασμένο τώρα απ' το δέντρο... απ' το λαιμό.
Το δέντρο ψιθυρίζει μαύρο θρήνο
κι ο βαρδάρης... ο βαρδάρης αφήνει στα πόδια του άσπρο κρίνο.
Τη νύχτα που το φεγγάρι πούλησε την ψυχή του στον ʼδη
Οι σκιές γίναν μορφές και χρωμάτισαν την νύχτα με κόκκινο μελάνι.
Το μισοφέγγαρο γελάει.
Κι ήρθες εσύ, τον καιρό της καταιγίδας και του τυφώνα,
να κλείσεις το παράθυρο
να μη μας πάρει ο λίβας.
Ήρθες να ταράξεις τη θάλασσα για να ξεβράσει τον ήλιο.
Να παλέψεις με το τέρας του σήμερα για να σώσεις το χθες.
Ανάψες το φως των ματιών σου και ύστερα το φως των ματιών μας να μην μας φάει το σκοτάδι.
Ήρθε για σένα και για μένα..
Να γεννήσει το '21 μας.
Να ψάξει να βρει το Θεό και να πάρει την πνοή του Αδάμ και να τη δώσει σε μας που χαθήκαμε.
Να πάρει τα ζάρια της τύχης μας απ' τα βρώμικα χέρια.
Να βάψει και πάλι τη νύχτα σκούρο μπλε.
Να συγχωρέσει το φεγγάρι και να το κάνει πανσέληνο.
Να ανταλλάξει το δικό του νήμα ζωής με το δικό μας.
Για να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά.
Γιατί ο Προμηθέας πέθανε..
Κάποιος έπρεπε να πάρει τη θέση του.
Μόνο αυτός είπε "παρών" όταν φώναζαν τα ονόματα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-05-2005