Το τρυφερό άγγιγμα του νερού

Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=fuchsia][B]ΤΟ ΤΡΥΦΕΡΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ[/B][/color]

[color=purple][B]Το ποτάμι είναι πάντοτε σε ευθεία γραμμή η ροή του νερού του. Ο καταρράκτης είναι πάντοτε σε κάθετη γραμμή η ροή του νερού του. Εκείνος πέφτει ορμητικά και ασταμάτητα στο ποτάμι, το αυξάνει σε κυβικά νερού και το πλουτίζει. Τα βουνά που βρίσκονται σε αρκετά μεγάλα υψόμετρα, πάντοτε έχουν πολύ χιόνι στις κορυφές τους. Το χιόνι όμως κάποια στιγμή αρχίζει να λιώνει σταδιακά, να γίνεται πάλι βροχή από απτό που ήταν αρχικά. Κατρακυλά από τους πρόποδες του βουνού, γεμίζοντας τους καταρράκτες και φουσκώνοντας τα ποτάμια.
Ο συνεχής κύκλος αυτός δεν σταματά ποτέ και φέρνει συνεχώς ανανέωση στους νόμους της φύσης. Τότε εσύ παίρνεις τη βαρκούλα σου που είχες παρατημένη στην αμμουδιά και απολαμβάνεις μια περιήγηση στο ποτάμι. Βρίσκεται σε ευθεία γραμμή και δεν κινδυνεύεις. Πρόσεχε όμως μήπως βρεθείς σε κάθετο νερό και εκείνο με την ορμή του σε παρασύρει και σε πνίξει με το ορμητικό πέρασμά του.
Η πέτρα μπορεί να σε σώσει, τα μαζεμένα κλαδιά των δέντρων μπορεί να σχηματίσουν μια σανίδα σωτηρίας και να μην παρασυρθείς στο πάτο.
Θαυμάζω πολύ τους καταρράκτες με τη κάθετη κατεύθυνση του νερού, η οποία μοιάζει με μια συνεχόμενη πηγή που δεν στερεύει ποτέ. Βλέποντας εικόνες τους, φαντάζομαι ότι είναι νεροτσουλήθρες κρυσταλλωμένες από το κρύο, «εκτελώντας» μια βουτιά στο όνειρο! Άξια θαυμασμού είναι και τα ποτάμια, τα οποία παίρνουν αυτή τη γαλαζοπράσινη αντανάκλαση φωτός από τα δέντρα, κάνοντάς τα να μοιάζουν μαγικά! Ο νους ταξιδεύει και δραπετεύει μακριά και μέσα από αυτά, ανακαλύπτει τα μυστικά και τις κρυφές «συνταγές» του δάσους...[/B][/color]

[color=blue][I]Γαλάζιο κρίνο στη θάλασσα θωρώ
ριζωμένο στο άσπρο κύμα της
και ένα μέρος από το τμήμα της
να γίνεται ανθηρό.

Δύο κόσμοι ταυτόχρονα ενώνονται
υγρό και στερεό, χώμα και νερό.
Χωράφι, πεδιάδα,βουνό
θάλασσα ύδωρ, κύμα αλμυρό.
Οξύμωρο σχήμα στα ονειροπόλα μου μάτια
με ξάγρυπνο βλέμμα το γλάρο πετούμενο στο κόκκινο δειλινό
και μπρος την υπέρλαμπρη μαγεία του, αγναντεύω και σιωπώ.

Πόσο θα θέλα να μπω σε παραμύθι αληθινό!
Πάνω σε κύματα να διαβώ
να μην βουλιάζω, να περπατώ
το άρωμα του κρίνου να σκορπώ
σε δωμάτιο φωτεινό.[/I][/color]


[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια

Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2010