Κοιτάζοντας τον ουρανό

Δημιουργός: ΚαΤερίνη, Όπου φτάνει η σκέψη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοιτάζοντας τον ουρανό

Όσες στιγμές αδύναμες οι ελπίδες σιγολιώνουν
σύννεφα γκρίζα και βαριά αμέσως χαμηλώνουν
με παίρνει το παράπονο τα χείλη μου ματώνουν
κοιτάζοντας τον ουρανό τα δάκρια στεγνώνουν

Πάρε ουρανέ το δάκρυ μου καν’ το χαμογελάκι
με χρώμα από τη θάλασσα κι από το φεγγαράκι
πάρε τον αναστεναγμό και καν’ τον τραγουδάκι
στείλ’ τα εκεί που αγαπώ με το ζεστό αεράκι.

Κάποιες αδύναμες φορές το φως μου λιγοστεύει
ένα παράπονο σκυφτό μ’ ένα γιατί παλεύει
η νοσταλγία σαν φωτιά το μέσα μου θεριεύει
μα σαν κοιτώ τον ουρανό αμέσως ημερεύει

Πάρε ουρανέ μου τη φωτιά καν’ την τριανταφυλλάκι
με χρώμα απ’ την ανατολή, ρόδινο μαγουλάκι
η νοσταλγία έγινε ένα γλυκό φιλάκι,
στείλ’ τα εκεί που αγαπώ μ’ ένα χελιδονάκι.

ΚαΤερίνη.
9.2.10

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2010