Aυτόχθονες

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Μη το δείτε σα βιωματικό, αλλά δείτε το μεταφορικά, ψυχολογικά. Aυτό φυσικά ισχύει και για όλη τη συλλογή.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η νύχτα αρπάζει όσα μοιάζουν δανεικά
λιμενεργάτες μες το δρόμο σαν παρέα
ποιος να λυγίζει το κλαδί πιο χαμηλά
και με νικά αυτό το γέλιο σα φοβέρα;
Στις χαραμάδες με το φως να ζητιανεύει
παραμονή μιας εορτής μες τα παλιά
κι έπειτα πάλι η στιγμή να διαφεντεύει
να αμφισβητούν αυτή τη νιότη που περνά.
Τι κλείνει ο νους με χίλια ονόματα θα βρω
με νικημένη την οργή μες τον αγέρα
μέσα στης μνήμης τα πολλά λίγα θα δω
σβησμένη άμοιρη φωνή λάθος μου μέρα.
Και δεν κατάλαβα ποτέ μου το γιατί
χρόνος και πόνος να τα βάζουνε με μένα
βαδίζω μόνος, ξέρω θα ρθεις χαραυγή
ανοίγει ο δρόμος μοναχά με ιδανικά
εγώ κι εσύ στη μάχη αυτή ένα συν ένα.

Δεν θα δεκτώ συμβιβασμούς παιδιού ανάσες
ενός άντρα χτυποκάρδι να μετράς
να κυνηγήσω τα θεριά με λάθος χάρτες
την περασμένη διορία αν κοιτάς.
Δυστυχισμένη μου ψυχή ξεμοναχιάζεις
λίγες στιγμές μου και μ’ αγάπη τις μεθάς
φωνές και ψίθυροι στο ηφαίστειο με λάβες
κι ύστερα πάλι σαν αγρύπνια με κοιτάς.
Δε θέλω υπόσχεση να πεις εσύ καμιά
το δακτυλίδι σα γυρνάς πάνω στα χέρια
κι όμως θυμίζεις κάποια γνώριμη κυρά
εσύ μ’ αλήθειες με κεντάς τα μεσημέρια.
Φωνές και ψίθυροι σ’ αυτό το παρελθόν
και τρεις μου σκέψεις συμμαζεύω στα χαμένα
σαν παρανόμους να τις διώχνω να νικώ
μες τους παράλογους διαδρόμους τη φοβέρα.
Μες τα σοκάκια τα δικά μου να περνάς
τα ακροδάκτυλα θεού κι εγώ πιο πέρα
με σημαδεύουνε και χάνω το βορρά
μες το σκοτάδι μου ποιος κλέβει τη χαρά
φτάνω μονάχος μου στης μνήμης τα λημέρια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-02-2010