Στη Μάνα

Δημιουργός: ΕΥ-ΔΟΚΙΑ, ΕΥΔΟΚΙΑ ΤΣΟΤΑΚΟΥ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΣΤΗ ΜΑΝΑ...
Δεν κλαίω μάνα για το χτες...
Κλαίω που εγώ αύριο δε θα έχω χτες...
Δε κλαίω μάνα για το τώρα..
Κλαίω που αύριο θα το έχω ξεχάσει...
Είναι δύσκολοι οι καιροί μάνα μου...
Κοιτώ τις φωτογραφίες σου..
Όλα τότε θυμίζουν παραμύθι στο μυαλό μου
Δε ζούμε κάλα μάνα μου
Δεν έχει ήλιο το πρωϊνό μας...
Πως να αντέξω μαμά την απονιά του κόσμου
Πως να ονειρευτώ..μονάχα σκέψεις κάνω
Αλλάζει ο κόσμος, όλος ο πλανήτης παραδόθηκε
Στα χέρια άπληστων τυράννων...
Ακόμη και η φύση μαρτύρησε μάνα μου
Με γέννησες και βλέπω πως πονάς για το δικό μου μέλλον
Θα ζήσω;
Θα ζήσω;
Δεν απαντάς...
Που πήγε το φως;
Ακόμη και το φεγγάρι θάμπωσε
Κρύφτηκε..δε μας κοιτά..
Δε κλαίω μάνα για το χτες..
Μα κλαίω που δεν το έζησα
Κλαίω που δεν θα το θυμάμαι..
Μαμα..
Φοβάμαι.
Που χάθηκαν οι άνθρωποι, που πήγαν οι φιλόσοφοι; Πεθάναν οι ποιητές;;
Μιλώ για το αύριο και δύναμη δεν έχω..
Μια αλυσίδα κουβαλώ.. παντού τη σέρνω
Που είναι η ελευθερία μάνα μου;
Για αυτή παλέψαν άλλοι..
Που είναι η δικαιοσύνη;
Χάθηκε... ο τίτλος έμεινε..
Η ουσία χάθηκε..
Χάθηκε η αλήθεια..
Μαμά..
Θα γεράσω και εγώ;
Θα έχω ιστορίες να πω;
Που τελειώνει η φυλακή και που αρχίζει η ζωή;
Φοβάμαι μάνα μου..
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή...η μοναξιά μεγαλώνει
Κάποιος μου παίρνει τη ζωή
Κάποιος τα φτερά μου κόβει
Πως να μιλήσω μάνα μου;
Αφού τη γλώσσα μου τη κόβουν
Που να πιστέψω..
Και από που να κρατηθώ;
Τι σύμβολο στο πέτο να φορέσω;
Τι τραγούδι να πω;
Πως να ζήσω;
Τον αέρα μου κόβουν
Δεν έχω τίποτα δικό μου..
Μου λεηλάτησαν και το τελευταίο κάστρο της ελπίδας
Και εσύ..
Ω δύστυχη...
Που η μοίρα σου όρισε να δεις τη δυστυχία του παιδιού σου..
Πως πονώ για σενα μάνα
Πόσο θα ήθελα το τέλος να αποτρέψω..
Πονάω μάνα μου..
Και ντρέπομαι γιατί είμαι το μέλλον, η προέκταση του εαυτού σου..
Και δεν σου αξίζω..
Μαμά..
Λυπάμαι..
Ότι μου έμαθες το κρατώ φυλαγμένο..
Τα θέλουν όλα..
Τα αρπάζουν όλα..
Σκίζουν τις σάρκες..σαν να είναι ύφασμα
Μας μαστιγώνουν για κάθε βήμα
Καμιά φορά φαντάζομαι πως είμαι πουλί..
Πετάω ψηλά και βλέπω μια όμορφη πόλη..
Μια στολισμένη βασίλισσα στο μπαλκόνι του σύμπαντος..
Ακούω από ψηλά τίς όμορφες μελωδίες
Τις φωνές των παιδιών στις γειτονιές
Μυρίζω την ευωδιά των λουλουδιών
Θαυμάζω την απλότητα των ανθρώπων..
Μόνο αυτό ονειρεύομαι..
Έχουν μια περίεργη ησυχία οι τελευταίες νύχτες..
Νιώθω πως κάτι θα γίνει..
Κάτι τρομερό..
Ακόμη και τα πουλιά σταμάτησαν να κελαηδούν..
Κάτι θα γίνει.. κάτι θα συμβεί...
Φοβάμαι μαμά...
Μη κλαις.. εσύ μη κλαις..
Δε φταις εσύ...
Η αδυναμία μας φταίει...
Η αδυναμία τους....
Καληνύχτα._

ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
18/02/10

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2010