Υπάρχει ελπίδα

Δημιουργός: jenny

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτές τις ημέρες, που βρίσκομαι στα ξένα, παρατηρώ, με μεγάλο ενδιαφέρον, τι κάνουν ,περισσότερο από εμάς οι αυστραλές.
Σε τι διαφέρουν από εμάς ;Αξίζει να διαφέρουν. Τόσο στην πρώτη αλλά και στην δεύτερη ερώτηση η απάντηση μου είναι θετική. Ναι! Μάχονται ,όπως κάνουν οι περισσότερες γυναίκες στον κόσμο. Ναι !δεν εγκαταλείπουν εύκολα το θέμα, το αντικείμενο και το έδαφος. Ναι! διεκδικούνε δυναμικά τα ίσια δικαιώματα με τους άνδρες για την υγεία τους και για το μέλλον τους. Ναι! αξίζει να το κάνουν και τα αποτελέσματα είναι ορατά. Τόσο σε διευθυντικές θέσεις αλλά και στα δημοτικά συμβούλια και στις θέσεις κλειδί για κάθε πολιτεία θα βρεις γυναίκες ικανές και μάχιμες Παντού στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο έχουν κύρος και η φωνή τους συνεχώς δυναμώνεται και είναι εξίσου αναγνωρίσιμη. Αυτά τα βλέπουμε ελάχιστες φορές στην Ελλάδα και δυστυχώς σε περισσότερες θέσεις η επιλογή των γυναικών γίνεται για προεκλογικούς και καθαρούς λόγους εντυπωσιασμού. Στην πράξη τα περιθώρια στενεύουν και το βλέπουμε και στην Βουλή μας. Εκεί όπου υπάρχουν αρκετές γυναίκες (30)με πυγμή αλλά μόνο η ψυχή τους ξέρει πόσα μπορούν να εφαρμόσουν από αυτά που έχουν υποσχεθεί στο εκλογικό τους σώμα και να γίνουν πράξη τελικά για τον ελληνικό λαό.
Στερούνται νοημοσύνης και δυναμικότητας οι ελληνίδες; Σαφώς και όχι! Αλλού είναι το πρόβλημα και το ξέρει η κάθε πικραμένη που προσπαθεί να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Οι αυστραλές τολμάνε και φεύγουν από το σπίτι όταν η ενδοσυζυγική βία ξεπερνάει τα όρια. Υπάρχουν επιτροπές και κοινωνικές υπηρεσίες που προσφέρουν χείρα βοήθειας. Η Ελληνίδα σκύβει το κεφάλι και μόνο όταν είναι οικονομικά ανεξάρτητη τολμάει και φεύγει. Η ανοικτή συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας και η ύπαρξη περιορισμένων μη κυβερνητικών οργανώσεων δεν βοηθάει όσο οι συγκεκριμένες υπηρεσίες σε κάθε πολιτεία της Αυστραλίας. Και αυτό είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα που κάνουν την διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αυστραλία.
Εκείνο που με ενθουσίασε ιδιαίτερα εδώ είναι το πόσο τολμάνε, οι γυναίκες να ταξιδεύουνε μόνες τους. Βλέπεις 78 και 92 ετών υπερήλικες να φοράνε τα αθλητικά τους παπούτσια και να κάνουν την καθημερινή τους βόλτα στη παραλία. Δεν φοβούνται ότι θα γελοιοποιηθούν. Δεν τις νοιάζουνε ότι βγάζουν στην φόρα τα ρυτιδωμένα τους κορμιά. Έχει σημασία ότι ζουν ανεξάρτητες και ορίζουν μόνες τους το σώμα και την ψυχή τους. Δεν χρειάζονται κανέναν πασσά δίπλα να τους κάνουν το πρόγραμμα .Σαφώς και υπάρχουν και οι παντρεμένες που περνάνε δίπλα μου κρατώντας από το χεράκι τον αγαπημένο τους και αυτή είναι μία πολύ γλυκιά εικόνα. Δεν φοβούνται τα σχόλια του κόσμου όταν κοκέτικα στολίζονται και περπατάνε καμαρωτά στο δρόμο. Δεν ξέρω αν σκέφτονται καθόλου το θάνατο σίγουρα όμως σου εμπνέουν αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Ελληνίδες γριούλες που πάντα κλειδώνονται στα σπίτια μετά από τα 70 πρέπει να πάρετε παράδειγμα .Η ζωή δεν τελειώνει όταν πλησιάζει τα γεράματα. Ζήστε όσο μπορείτε πιο πολύ! Και μην παραδίδεται τα όπλα. Υπάρχει ελπίδα και για σας!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-03-2010