παροπλισμένος σκουριάζω απ' την αλμύρα

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πρόσεξες...

άδειασε το λιμάνι...

σαλπάρανε όλα τα καράβια...

δεν υπάρχουν άλλοι ταξιδιώτες...

δεν υπάρχουν άλλα δρομολόγια...

φόρτωσαν στις βαλίτσες τα όνειρα...

κι έφυγαν βιαστικά σαν λαθρομετανάστες...

μίσησα τα χαμόγελα τους...

τον γρήγορο βηματισμό τους...

δάκρυσα...

σφύριξαν για τελευταία φορά...

τα φουγάρα ξερνούσαν μαύρο καπνό...

σκοτείνιασε ο ορίζοντας...

μολύνθηκε το γαλάζιο...

νέκρωσε το λιμάνι...

η θάλασσα μαράζωσε...

χωρίς παλινδρομήσεις...

χλωμή...

δακρύζει επαιτώντας για ένα σκαρί...

στα ψυχρά σπλάχνα της...

πως να την αγκαλιάσω...

παγωμένη κι αφιλόξενη...

είμαιγυμνός...

καθισμένος σε μιαν άκρη...

σε μια εγκατελειμένη φυλακή...

***

Θυμάσαι τον γέρο ψαρά...

καπνίζαμε μαζί τα πρωινά...

ρουφώντας καυτό καφέ...

στοιχηματίζαμε ταξίδια...

ξαπλώναμε τον τσαλακωμένο χάρτη στον μόλο...

σαν παπατζήδες...

ποντάραμε στις ποιο μακρινές χώρες...

σφίγγοντας την ελπίδα στα στήθια μας...

κάποια ημέρα θα φύγουμε μαζί...

μονολογούσαμε...

στην ποιο μακρινή χώρα...

στο ποιο ξωτικό νησί...

***

Αν κάποτε θυμηθείς...

πέρασε απ' το λιμάνι...

μονάχος θα είμαι...

τραγουδώντας με λίγους γλάρους...

ο ψαράς μετανάστεψε...

φεύγοντας κρυφά ένα βράδυ...

ούτε ένα γεια...

δεν χάραξε στην προβλήτα...

παροπλισμένος σκουριάζω απ' την αλμύρα...

έχασα τα ταξίδια της Ψυχής μου...

ξέχασα να ονειρεύομαι...

κομματιάζω τις λέξεις...

σε ανύπαρκτα χαρτιά...

στέγνωσαν τα χείλη...

βράχνιασε η φωνή μου...

απ' τον αντίλαλο στο πουθενά...

κι οι γλάροι αραιώνουν...

φεύγουν κι αυτοί κρυφά...

μίσησα την θάλασσα...

και τα ταξίδια της...

Ψυχή μου...

***

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2010