Εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τί με κοιτάτε;

Εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός…
Απλά δραπέτευσα να λέω πως σπουδάζω…
Εγώ ήθελα άγαλμα να γίνω
Να με ξεθάψει ένας τρελός μετά από χρόνια…
Ν’ αναρωτιούνται οι σοφοί τί παριστάνω
Και ποιός παράτολμος θεός στην πέτρα λάξεψε… τη μορφή μου… το σχήμα μου
ποιός σμίλεψε το νου μου… το βλέμμα μου;
Χμ…
Να με προσέχουν οι ασήμαντοι… σαν άγαλμα που θα είμαι.
Να με αγγίζουν ευλαβικά
Να με θαυμάζουν…
Με μάτια γουρλωμένα να κοιτούν σα να προσμένουνε μια λέξη να τους πω…
Μα εγώ αμίλητος κι ακλόνητος να μένω.
Να μιλάνε για' μένα τα μάτια μου, το βλέμμα μου το πέτρινο…
Να γράφουνε για' μένα οι φυλλάδες τους κι ο κόσμος να διαβάζει…
Την ανακάλυψη να λένε του αιώνα
Απρόσμενα πως βρήκανε τον κρίκο της ζωής... που χρόνια ένωνε το τότε με το τώρα


Μα κάτι βράδια… όταν κοιμούνται οι θεοί, να ζωντανεύω.
Να κάνω βόλτες στα σοκάκια
Και να μιλώ με τα αδέσποτα στη γλώσσα των τρελών.
Να μη με νοιάζει

Εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός...
Η ανάγκη μ’ έκανε...
Άγαλμα ήθελα να είμαι.
Στη μέση μιας πλατείας ξημερώματα.
Να βλέπω ολάκερο τον ουρανό και λίγο θάλασσα.
Να έρχονται τα πουλιά να μου μιλάνε
Και να μου λένε βαθιά μυστικά απ’ τις ζωές των ανθρώπων.
Κι εγώ σκληρός σαν πέτρα
Εκεί στη μέση μιας πλατείας ξημερώματα…
Χωρίς φόβο
Χωρίς ενοχές
Χωρίς ντροπές…
Περιμένοντας υπομονετικά τη μέρα που ονειρεύτηκα πριν ζήσω.
Κοιτώντας κατάματα τον ήλιο
Και το φεγγάρι.
Αχ αυτό το φεγγάρι.
Ξέρει τόσο καλά να ζεσταίνει το μέσα μου…

Εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός…
Ούτε να ζήσω ήθελα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2010