Κόκκινη ομίχλη

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Στη Δήμητρα, στο ΨΙΤ και την Ελένη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]2 το πρωί ξημερώματα Δευτέρας.
Ο Έκτωρας το έσκασε πάλι.
Έβγαλε την αλυσίδα του και κάνει βόλτες στο δρόμο.
Κάτω από τα φώτα της ΔΕΗ μία παράξενη κόκκινη ομίχλη.
Ο κακός μου μαύρος λύκος.
Τον αγαπάω αυτό το σκύλο.
Ίσως επειδή είναι μαύρος,σα μιά ελεύθερη ψυχή.
Ίσως επειδή όταν τον κοιτάω μέσα στα μάτια δε χαμηλώνει το κεφάλι.
Κοιτάει και αυτός μέσα στα μάτια μου.
Ξέρει και ξέρω κατά βάθος, δε μου ανήκει.
Του ανήκω.
Μία παράξενη κόκκινη ομίχλη.
Μία ανάγκη.
Βάζω στο πλέιερ το Στη Κωνσταντίνα.

Ψάχνω ένα ουρανό να με κρατήσει
ψάχνω ένα θεό να με κρατήσει
ένα ψόφιο ποιήμα
ένα λύκο στη πόλη
να με κρατήσει
ένα διάολο μαλάκα
μία τζούρα μιά τράκα
να με κρατήσει.
Ψάχνω μία ενοχή να με κρατήσει
ψάχνω μία βροχή να με κρατήσει
ένα μαύρο σάλιο
ένα τρύπιο σάλτο
να με κρατήσει
ένα ναι ένα όχι
ένα παιδί με απόχη
να με κρατήσει
Ψάχνω μιά μοναξιά να με κρατήσει
ψάχνω μία βρισιά
να με κρατήσει
ένα παλιάτσο ένα σκιάχτρο
να με κρατήσει
Ψάχνω μία χαρά
μιά πουτάνα αγκαλιά
να με κρατήσει
μιά γαμημένη αγκαλιά.....

Ο ΨΙΤ στα καλύτερά του και η φωνή της Δήμητρας βγαλμένη
από το όνειρο που έβλεπα εχτές το βράδυ....
Και έξω από το παράθυρο η κόκκινη ομίχλη.
Και ο Έκτωρας να ψάχνει με τα μάτια τον ουρανό,να βρεί το φεγγάρι,να του τραγουδήσει.
Ψάχνω μία βροχή...να με κρατήσει......
αυτή η διάρκεια στο η,ει,αυτά τα γυρίσματα της φωνής....
Το γήινό σου και το μαγικό
το ολόκληρό σου
το δικό μου το μισό....
Πόσες φωνές άκουσα
πόσες με συγκίνησαν
με ποιά δάκρυσα.....
...ένα ναι ένα όχι
ένα παιδί με απόχη...
Να με κρατήσει....
Α,ρε ΨΙΤ, με κεφαλαία από εδώ και πέρα...

3 το ξημέρωμα.
Ποιές εικόνες να βρω να ντύσω τους στίχους και τη φωνή?
Ποιές εικόνες να μπορέσουν να περιγράψουν καλύτερα το στίχο?
Ποιά χρώματα να αποδώσουν το χρώμα και τη ζέστη της φωνής?
Ποιά εικόνα μπορεί να δηλώσει τόσο έντονα το συναίσθημα?

Καθόσουνα μπροστά σ'ένα λευκό παράθυρο
η κίνηση σου πάγωσε, οι λέξεις σε ξεχάσαν
σεντόνια ήρθαν οι λυγμοί και σε σκεπάσαν
όταν αχόρταγα ζητούσες ένα φιλί απ'τ'άπειρο

Ακροβάτης ήσουνα σ'ακρόσχοινα φευγιών
της ζήσης σου το χρώμα ξεθώριαζε ολοένα
χαμόγελο που έκλαιγε δε ζήτησες κανένα
εσύ μονάχα έψαχνες το μαύρο των βυθών

Έφερες λίγη νικοτίνη στο στόμα να καπνίσεις
τα χείλη σου να πλέξεις,να ζήσει η σιωπή
τα δακρυά σου έγλειψες, ο πόνος μη φανεί
ήθελες τη σκέψη με καπνό να τη ζαλίσεις.......

Ο Έκτωρας κουράστηκε πιά.
Ανοίγω τη πόρτα και έρχεται κοντά μου.
Ξαπλώνει στο πάτωμα.
Κάθομαι δίπλα του.
Μένουμε να κοιτάμε από την ανοιχτή πόρτα την κόκκινη ομίχλη.
Μέσα από το δωμάτιο η φωνή της Δήμητρας τραγουδάει το
Ρηχοί Βυθοί της rock sugar.
Πάλι και πάλι.
Και η κόκκινη ομίχλη γίνεται μπλε και πάλι κόκκινη και πάλι μπλε και....

Τη λάβα σου με φόρα να σβήσεις θέλεις μόνο
Δυό μπλέ ωκεανούς με στάχτη να γεμίσεις
Με λύσσα τα πολλά γιατί να πιάσεις και να πνίξεις
Σήμάδι μην αφήσεις σε μοίρα και σε χρόνο ....

Πόση μαγεία κρύβουν οι στιγμές και πόσο μικρό είναι το ευχαριστώ και στους τρεις σας.
Κοιμήθηκε και ο Έκτωρας περιμένοντας το φεγγάρι...
Ελέυθερος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-03-2010