Η θρησκευτική λατρεία της αγοράς

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η θρησκευτική λατρεία της αγοράς</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η θρησκευτική λατρεία της αγοράς</b><p>Δημιουργός: montekristo<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σαφώς και δεν διαθέτω το γνωστικό υπόβαθρο για να καταπιαστώ με ένα τόσο πολύπλοκο θέμα και να αποδείξω τη μια ή την άλλη θέση. Αισθάνομαι όμως ότι κάποια πράγματα είναι τόσο προφανή που μόνο όσοι κρατούν τα μάτια τους κλειστά και όσοι δεν χρησιμοποιούν ούτε την στοιχειώδη λογική δεν μπορούν να διαπιστώσουν την αλήθεια τους. Και μοιάζει όλο αυτό με ένα “Matrix”, ένα εικονικό κατασκεύασμα ιδεολογημάτων που σκοπό έχουν να κρύβουν την πραγματικότητα και να αποκοιμίζουν τον κόσμο. Δεν είναι ικανό όμως να κρύβει συνεχώς τις ρωγμές του, ειδικά τον τελευταίο καιρό τα πράγματα γίνονται κάθε μέρα και πιο φανερά.<br />
Με αυτήν την έννοια είναι να οργίζεσαι με την κατάντια του υποτίθεται πνευματικού, επιστημονικού και πολιτικού κόσμου της αριστεράς γιατί κατέβασε τα βρακιά αντί να παλέψει να δείξει που οδηγούσαν τα πράγματα.<br />
Κατά την ίδια έννοια ο μόνος καθαρός αέρας που μπαίνει σε αυτό το άρρωστο τοπίο, είναι ο καπνός από τις καμένες τράπεζες του Δεκέμβρη. Γιατί μπορεί να ήταν απλώς ένα αυθόρμητο ξέσπασμα αλλά στο βάθος των κινήτρων του υπήρχε μια ανατρεπτικότητα χιλιάδες φορές πιο ισχυρή από σωρούς αναλύσεων και ατέλειωτων αράδων για το αν είναι αρχαιότερη η κότα του αυγού και άλλων παρόμοιων διλημμάτων για το εθνικό και την παγκοσμιοποίηση, για το αν είναι προοδευτική ή αναχρονιστική η Ε.Ε. , για το αν προτιμάμε τον νεοφιλελευθερισμό ή την σοσιαλδημοκρατία, για το τι μπορούμε να βάλουμε στην θέση τους ή για το πόσο επιθετικός μπορεί να γίνει ο καπιταλισμός στις μέρες μας. <br />
Όχι μόνο απαντήσεις δεν δόθηκαν, αλλά συνολικά η αριστερά και ιδιαίτερα μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, στο ιδεολογικό πεδίο μοιάζει σαν διαλυμένο στράτευμα που τρέπεται σε φυγή. Που και που κάποιο τσούρμο των ατάκτων υποχωρούντων πιάνει κάποιο μετερίζι που εγκατέλειψαν οι προηγούμενοι και ρίχνει μερικές τουφεκιές στον ουρανό ως απόδειξη ότι δεν ξοφλήσαν ακόμη αλλά που θα πάει θα γίνει και αυτό...<br />
Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς? Δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως πέρασαν οι καιροί της εσωστρέφειας. Και αντί να βλέπουμε μια ομάδα διανοούμενων της αριστεράς να συντάσσουν κείμενο υπεράσπισης “αριστερού” εκδοτικού οίκου που απέλυσε εργαζόμενο του γιατί διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας, θα έπρεπε να περιμένουμε απο αυτούς να αφουγκραστούν όσα έρχονται και να είναι σε θέση σήμερα να προτείνουν δυο θέσεις διαφορετικές από τον πατριωτισμό που πουλάνε τα ΜΜΕ.<br />
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο να ψεκάζουν με χημικά τον άνθρωπο που κατέβασε την ναζιστική σημαία από την ακρόπολη και την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός μας να εξηγεί στους Γερμανούς με περισσή ευγένεια πως δεν είναι η καλύτερη λύση να πουλήσουμε τα νησιά μας που τόσο τα αγαπάμε.<br />
Ίσως κάναμε ένα λάθος. Δεχτήκαμε ότι η ιδεολογική συντριβή της αριστεράς σήμαινε και την ιδεολογική ανωτερότητα του αντιπάλου. Όμως η ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού αποδεικνύει μόνο την οικονομική του κυριαρχία και τίποτε περισσότερο. Οι ιδέες  είναι ανώτερες από άλλες όταν εξηγούν την πραγματικότητα καλύτερα και όταν είναι ικανές να την αλλάξουν προς όφελος των πολλών και των επόμενων γενιών. <br />
Αφήσαμε  να κυριαρχήσει αντί για το πνεύμα αλληλεγγύης το πνεύμα της ιδιώτευσης και να περάσει ο νεοφιλελευθερισμός ένα σωρό μύθους στο συλλογικό υποσυνείδητο και συνειδητό.<br />
Τον μύθο της ανάπτυξης. Πως ο καπιταλισμός εγγυάται την απεριόριστη ανάπτυξη. Σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, με πεπερασμένους φυσικούς πόρους η απεριόριστη ανάπτυξη και μάλιστα με τους σημερινούς εκθετικούς ρυθμούς, είναι αδύνατη. Μέχρι να πετάξουμε για το διάστημα ο καπιταλισμός ένα τρόπο έχει για να συνεχίσει να παράγει απεριόριστα: Ανα διαστήματα να καταστρέφει. Και αυτό μπορείς να δεις με τους πολέμους, μπορείς να το δεις με την οικολογική καταστροφή και την πράσινη ανάπτυξη καθώς έρχονται τώρα να τους πληρώσουμε για να παράγουν με σεβασμό στο περιβάλλον που ρήμαξαν λες και τους είπαμε εμείς να τρέχουν  σαν να τους βάλαν νέφτι στον κώλο...<br />
Ή ο μύθος ότι η ανάπτυξη ίσον πρόοδος. Ναι είναι πρόοδος αλλά όχι αναγκαστικά για όλους. <br />
Τουλάχιστον όχι όταν καταστρέφεις το περιβάλλον και την κοινωνική συνοχή για να αυξήσεις εσύ τον πλούτο σου. Κίνα και Ινδία για παράδειγμα αναπτύσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Ο λαός τους όμως ζει στα όρια της φτώχειας με εξαίρεση ελάχιστους βέβαια και το φυσικό τους περιβάλλον λεηλατείται. Αυτό είναι πρόοδος!  Θα πει κάποιος μακρινή η Ινδία ή η Κίνα. Όχι και τόσο. Γιατί οι εταιρείες όταν παράγουν εκεί ένα προϊόν στο 1/5 του κόστους που θα είχαν αν το παρήγαγαν στην Ευρώπη τότε η Ευρώπη θα πρέπει είτε να πάψει να παράγει είτε να  συμπιέσει και αυτή το εργατικό κόστος. Έτσι λέει η σοφή αγορά. Θα πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί από τους Ινδούς εργάτες. Σφίχτε ζωνάρια Ευρωπαίοι γιατί οι Ινδοί αντέχουν περισσότερο από εσάς στην πείνα. Μικρότερο κόστος εργασίας όμως σημαίνει και μικρότερη αγοραστική δύναμη για τα εργατικά στρώματα και αν τα προϊόντα δεν καταναλωθούν οι εταιρείες δεν πάνε καλά και κλείνουν, οπότε εμείς που είμαστε τόσο μακρια από την Ινδία και την Κίνα και τις τόσες άλλες χώρες με το εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό, γινόμαστε άνεργοι. Καθώς γινόμαστε άνεργοι δημιουργείται ένα πλεονάζον εργατικό δυναμικό και σε συνθήκες μεγάλης προσφοράς η τιμή πέφτει οπότε η εργασία μας γίνεται ακόμη πιο φθηνή και ο συνδικαλισμός πάει περίπατο όταν υπάρχουν τόσοι που ψάχνουν για μια δουλειά άντε εσύ να ζητήσεις καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες εργασίας. Αυτό είναι πρόοδος!<br />
Άλλος μύθος, το δημόσιο είναι αντιπαραγωγικό σε αντίθεση με τους ιδιώτες για αυτό και το πουλάμε κοψοχρονιάς για να σωθούμε από το βάρος του. Και ο ιδιώτης που αγοράζει τόσο βλάκας είναι? Καταρχήν δεν είναι δημόσιο, δηλαδή ούτε με δημόσιο τρόπο διαχειρίζεται ούτε προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος λειτουργεί. Είναι κρατικό. Το κράτος είναι τόσο δίκαιο απέναντι στις κοινωνικές τάξεις όσο ειλικρινείς είναι οι πολιτικοί μας που πουλάνε την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ γιατί είναι λένε ζημιογόνοι αλλά όσους εργαζόμενους δεν θέλει ο ιδιώτης τους βγάζει το κράτος στην σύνταξη απο τα 50 τους και τους πληρώνουμε εμείς τα κορόϊδα για να αναλάβει ο ιδιώτης μια επιχείρηση απαλλαγμένη από κάθε βάρος. Είναι κομματικό, για να δίνουν μια θέση εργασίας στους υπάκουους και να εξασφαλίζουν την στήριξη τους γιατί η δημοκρατία απαιτεί να εκλέγονται οι αφέντες μας. Είναι ένας μηχανισμός αναδιανομής του χρήματος υπέρ των ισχυρών. Γιατί επιδοτεί με 50% τις επενδύσεις των ιδιωτών με τα χρήματα που μας παίρνει με τους φόρους. Ο ιδιώτης θα μας προσφέρει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη. Πολύ ακριβά δεν μας τις πουλάει αυτές τις θέσεις εργασίας? Είναι χώρος ρεμούλας και διαφθοράς. Όταν στα νοσοκομεία πχ χρωστάνε δις ευρώ και γίνεται το μεγάλο φαγοπότι δεν νομίζω συνδαιτύμονας να είναι ο λαός. Μάλλον οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τις διοικήσεις και μοιράζουν την λεία. Ο φουκαράς ο μεροκαματιάρης πληρώνει και φακελάκι για κάνει μια εγχείρηση. Δεν είναι δημόσιο λοιπόν αυτό, είναι το μαξιλάρι της εξουσίας και των ιδιωτών. <br />
Επόμενος μύθος, η αγορά θα πρέπει να λειτουργεί ανεμπόδιστα, ελεύθερη. Διάβαζα πρόσφατα ότι όλα αυτά τα λεγόμενα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και παράγωγα (το να πουλάει ή να ασφαλίζει δηλαδη το ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στο άλλο τα δάνεια που έδωσε και πήρε, τις αλλαξοκωλιές τους, με άλλα λόγια) είχαν φτάσει το 2009 στο ύψος των 600 τρις δολαρίων, περίπου όσο και 10 φορές δηλαδή το ετήσιο παγκοσμίως παραγόμενο ΑΕΠ. Με τις λίγες γνώσεις μου δεν μου μοιάζει και τόσο ισορροπημένη μια τέτοιου είδους ανάπτυξη. Μάλλον προς τον τζόγο φέρνει. Κάποιοι στοιχηματίζουν για το που θα φτάσουν οι τιμές των αγροτικών προϊόντων και των τροφίμων. Λιμοκτονεί από την πείνα ο τρίτος κόσμος. Κάποιοι στοιχηματίζουν για το που θα φτάσει το πετρέλαιο, στα 150 δολάρια το βαρέλι. Προσφορά και ζήτηση σου λέει. Άλλοι στοιχηματίζουν για το αν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, δουλεύουμε εμείς για να πληρώνουμε τους τόκους τους και να σώσουμε την πατρίδα. Ναι η αγορά πρέπει να λειτουργεί ανεμπόδιστη γιατί γνωρίζει. Εμείς είμαστε ηλίθιοι και δεν ξέρουμε τι και πως πρέπει να παράγει η κοινωνία μας . Μήπως σας μοιάζει αυτό σε κάτι προς οικονομική δικτατορία?<br />
Υπάρχουν πολλοί μύθοι... Ότι θα μας έσωζε η Ε.Ε.  οι καλοί μας εταίροι αν φτάναμε σε τέτοια δύσκολη θέση. Το πόσο εύκολα ξεβρακώθηκε το πασοκ και ξεπέρασε μέσα σε τέσσερις μήνες σε νεοφιλελεύθερα μέτρα ακόμη και την δεξιά, δείχνει πόσο δημοκρατική είναι η Ε.Ε. Οι λαοί ψηφίζουν, εκλέγουν κυβερνήσεις, ευρωκοινοβούλια αλλά δεν παίρνουν χαμπάρι τι λένε καποιες συνθήκες της Λισαβόνα, του Μααστριχ, κλπ κλπ και τελικά κουμάντο κάνει μια στενή κλίκα τεχνοκρατών . Οι τοπικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο ώς άλλοθι δημοκρατίας, διακοσμητικά στοιχεία που υπάρχουν  για να πείθουν τους λαούς τους να γίνονται φτωχότεροι για να σώσουν την πατρίδα και για να αγοράζουν φρεγάτες και υποβρύχια που μπαταίρνουν....<br />
Δεν έχουν τελειωμό λοιπόν οι μύθοι της λατρείας της αγοράς. Αλλά είναι αλήθεια πως όσες εξουσίες στηρίζονται σε μύθους έχουν την τύχη του”ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα” Όπως οι φεουδάρχες κυβερνούσαν ελέω Θεού ή οι κομουνιστές ελέω κομματικής παντογνωσίας και κανταποντίστηκαν μαζί με τους μύθους τους στα μαύρα τάρταρα της ιστορίας, έτσι θα έρθει και η εποχή που η ανθρωπότητα θα αντιληφθεί πως την ίδια τύχη θα πρέπει να έχει και ο καπιταλισμός, με τον  θεό του το κέρδος. <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2010</td><td valign=top></td></table><br />