Ο Δέκαρχος(επεισ 6)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Δέκαρχος(επεισ 6)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Δέκαρχος(επεισ 6)</b><p>Δημιουργός: marakoskevasmata, <i>Μάριος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Γοργόφτερνοι μαντατοφόροι έτρεξαν περιμετρικά τις κερκίδες του αμφιθέατρου, μεταφέροντας με κραυγές τις εντολές του Καίσαρα.¨¨ επιτεθείτε όλοι μαζί στους Θετταλούς και εξοντώστε τους¨¨.<br />
Το δυσοίωνο μήνυμα έφτασε και μέχρι τα αυτιά του Ερωδιού και των συντρόφων του.¨¨Αλλαγή τακτικής¨¨πρόσταξε εκείνος δίνοντας την εντολή να κατευθυνθούν προς την πλωτή εξέδρα με τους τσεκουροφόρους λεγεωνάριους.¨¨μα τι θέλουμε εμείς εκεί πάνω?¨ ψέλλισε ο Δευκαλίωνας από την Ιωλκό και έμπιστος του φίλος¨¨δεν μπορούμε να ναυμαχήσουμε με τέσσερις συγχρόνως φίλε μου,γιαυτό και θα πρέπει να βρούμε ένα χώρο που θα μπορούμε ν αμυνθούμε σαν πεζικό¨¨και συνέχισε ,¨¨θα εμβολίσουμε την εξέδρα με ορμή,ώστε να χάσουνε την ισορροπία τους οι φρουροί της και να βρούμε την ευκαιρία να την καταλάβουμε¨¨ είπε ολοκληρώνοντας την απάντηση προς τον φίλο του. Κατόπιν στράφηκε προς τον σκλάβο που μόλις είχαν διασώσει και τον ρώτησε¨¨ μπορείς να βάλεις και συ ένα χεράκι φίλε ?¨¨Ο σκλάβος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα καταφατικά, μιας και οι δεσμώτες του είχανε φροντίσει να του στερήσουν τον λόγο .Αυτό έδωσε να καταλάβουνε όλοι τους ανοίγοντας το στόμα του. Όμως δεν μπόρεσαν να του στερήσουν την αποφασιστικότητα του για ζωή.Οι υπόλοιπες βάρκες είχανε κιόλας αρχίσει να κατευθύνονται προς την δική τους, κάτω από τον ήχο των βούκινων παρά τις επιδοκιμασίες του κόσμου, που εξακολουθούσε να τον επευφημεί ¨ΔΕ-ΚΑ-ΡΧΟΣ¨Ο Καίσαρας δεν πίστευε στα μάτια του καθώς οι λιγοστοί λεγεωνάριοι της πλωτής εξέδρας εξοντώθηκαν ένας προς ένα χωρίς<br />
να προλάβουνε ν αντισταθούν κάτω απ τα ανελέητα χτυπήματα των Ελλήνων.Το εκπληκτικώτερο όμως ήτανε,όταν είδε τους Θεσσαλούς να ξαναμπαίνουν στη βάρκα και να ωθούν κωπηλατώντας την εμβολισμένη εξέδρα μακριά απ το κέντρο της λίμνης προς το τειχίο πίσω τους."θέλουνε να καλύψουνε τα νώτα τους τα τσακάλια"είπε σχεδόν φωναχτά προς τον αρχηγό της φρουράς του και φίλο του Λεντίνου.Γάιο Μαρκέλλο.Εκείνος με ύφος μοχθηρό και κατακόκκινος απ το θυμό,αναγκάσθηκε να συμμερισθεί τα λόγια του αυτοκράτορα,αποφεύγοντας όμως να κοιτάξει προς την πλευρά που διαδραματιζόντουσαν τα γεγονότα.<br />
Στην ίδια κατάσταση περιήλθε κι ο Λεντίνος,όταν η πρώτη βάρκα με τους Γαλάτες πλησίαζε στην πλωτή εξέδρα , ενώ οι Θεσσαλοί με καλυμμένα τα νώτα τους,ακροβολίσθηκαν σε θέση πρηνηδόν.Ο εμβολισμός της πλωτής εξέδρας από τους Γαλάτες, δεν τους ταρακούνησε και δεν έχασαν την ισορροπία τους,για να τους δώσουνε την ευκαιρία να αναρριχηθούν χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Απεναντίας οι Θεσσαλοί σπρώχνοντας τα πτώματα των λεγεωνάριων στο νερό ,δημιούργησαν κύματα από τους παφλασμούς των κροκοδείλων που τα κατατεμάχιζαν και είχε σαν αποτέλεσμα να πάρει μεγάλη κλίση η βάρκα των Γαλατών και οκτώ από αυτούς να βρεθούν στο νερό και στην συνέχεια στα σαγόνια των κροκόδειλων.Οι θεατές όρθιοι στις εξέδρες παρότρυναν τους γενναίους<br />
μονομάχους να συνεχίσουν με το ίδιο πνεύμα, καθώς έβλεπαν την βάρκα των Γαλατών ν αποχωρεί λαβωμένη με τρία μόνο μέλη ζωντανά .ΔΕ-ΚΑ-ΡΧΟΣ ακούστηκε ρυθμικά από τα πλήθη που παραληρούσαν ,δυναμώνοντας την θέληση του Ερωδιού και των συντρόφων του για να συνεχίσουνε με το ίδιο θάρρος.Οι δύο από τις τρείς βάρκες που απόμειναν προτίμησαν να μείνουν μακριά από τους φονικούς Ελληνες,περιμένοντας την κατάληλη ευκαιρία για να δράσουνε .Τελικά, μόνο οι Γερμανοί ήτανε εκείνοι που το αποτόλμησαν.<br />
Χωρίς εμβολισμό ,πλησίασαν πολύ κοντά και με σάλτο αναρριχήθηκαν επάνω στην πλωτή εξέδρα.Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα και δεν ήξερε κανείς ποιός απ τις δύο εθνότητες είχε το πάνω χέρι.Εκείνη την δύσκολη στιγμή όρμησε πετσοκόβοντας τους βάρβαρους εισβολείς ο μουγγός σκλάβος κρατώντας ένα μεγάλο τσεκούρι,λάφυρο από τους νεκρούς λεγωνάριους.Ητανε τέτοια η ορμή του που κατάληξε σε ανελέητη σφαγή για κάποιους από τους εισβολείς.Τίποτα δεν σταματούσε το μένος του,ούτε ακόμα όταν ο ίδιος ο Ερωδιός του άρπαξε το ματωμένο τσεκούρι από το χέρι."Φτάνει επι τέλους χασάπη,δεν είπαμε κι έτσι"είπε με θυμό,αποστρέφοντας το πρόσωπο από μια στίβα από πετσοκομένα μέλη .Ομως και οι Θεσσαλοί είχανε και τους δικούς τους νεκρούς ,τον Τίμωνα από την Λάρισα και τον Φαιδωνα από την Κορώπη της Μαγνησίας ,δυό παλικάρια που το έλεγε η ψυχή τους,καθώς εξόντωσαν τους περισσότερους από τους εισβολείς.Απο τους Γερμανούς απόμεινε μόνο η βάρκα τους κολλημένη και ακυβέρνητη στα πλαϊνά της εξέδρας.<br />
Τόσο οι Πάρθοι ,όσο και οι Νούβιοι,απόφυγαν να πλησιάσουνε το χώρο της σφαγής και περιορίστηκαν να παρακολουθούν από μακριά το ρίξιμο των κομματιασμένων Γερμανών στο νερό,πρόσθετο γεύμα για τους αχόρταγους κροκόδειλους.Η λίμνη δεν αντικαθρέφτιζε πιά τις κερκιδες ,καθως είχε γίνει κατακόκκινη από το αίμα των μονομάχων.Σιωπή έπεσε στο αμφιθέατρο,καθώς ο κόσμος είδε τους Θεσσαλούς να υποβαστάζουν τους<br />
δικούς τους νεκρούς,θέλοντας να σταθούνε δίπλα τους ορθοί για να τους τιμήσει μαζι μ εκείνους το κοινό.Κατόπιν τους ακούμπησαν μαλακά στο κέντρο της εξεδρας βάζοντας δίπλα τους τα κουπιά τους.<br />
Πρωτόγνωρα πράγματα για ένα λαό που δεν γνώριζε τέτοιες ευαισθησίες σ εκείνο το χώρο.Ενα λαό που ζούσε για "άρτο και θεάματα",γιατί έτσι τον θέλανε πάντοτε ,θεατή ,καταναλωτή και άβουλο.<br />
<br />
Συνεχιζεται <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2010</td><td valign=top></td></table><br />