Ημερολόγιο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ημερολόγιο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ημερολόγιο</b><p>Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, <i>ΠΑΝΤΕΛΗΣ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ουρανούπολη,8 το πρωί.<br />
Χοντρές σταγόνες βροχής πέφτουν απ' τον συννεφιασμένο ουρανό της Χαλκιδικής.<br />
Μία,άλλη μία, κι άλλη μία και ξανά,χτυπούν το πρόσωπό μου...<br />
Τις σκουπίζω με τ' ανάστροφο της παλάμης μου και ξανά,σε κάθε άγγιγμα του χεριού στο πρόσωπο σβήνουν μάζι με την απόγνωση τους,που δεν κατάφεραν να γίνουν χιόνι,να πέσουν και να στολίσουν την κορυφή του Άθωνα...<br />
Στο βάθος ορθώνεται,καλυμένος από κείνα τα μπαμπακένια σύννεφα του χιονιού...με ξεγέλασαν καθώς αρμονικά δένουν με το βουνό και μοιάζουν αναπόσπαστα κομμάτια του...<br />
Μια ξαστοχιά,του γίγαντα του Άθωνα χαρίζει αυτη την απερίγραφτη εικόνα,ψάχνω λέξεις να χαρακτηρ'ισω αυτό που απλώνεται εμπρός μου,αδυνατώ...<br />
Η θάλασσα σε πράσινες αποχρώσεις μπλε σκούρου,οι μωβ μπλε πρόποδες,τα μπλε γκρι σύννεφα που γίνονται πάλευκα όσο υψώνω το βλέμμα..κορεσμός των αισθήσεων επέρχεται καθώς ο θαλασσινός άνεμος γεμίζει τα ρουθούνια με τ αρώματα της θάλασσας,αποθέκοντας απαλά στην άκρη των χειλιών την αλμύρα...γλείφω τα χείλη και κλείνω τα μάτια,τα κρωξίματα απ τα θαλασσοπούλια νομίζεις ότι θα χαλάσουν την πανδαισία αυτή...όμως πόσο ταιριάζουν τελικά,είναι η πιο ταιριαχτη μελωδία για αυτό το έργο...πραγματικά ο χειμώνας του Βιβάλντι μοιάζει ασήμαντος,τόσο ταιριαχτό το κρώξιμο τους με την εικόνα...<br />
Το "Άξιον Εστί" μόλις έχει δέσει στο μώλο...οι λιγοστοί επιβάτες κατευθύνονται προς το πλοίο,βλέπεις Μεγάλη Σαρακοστή,-νηστεία,περισσότερες ακολουθίες...<br />
Μένω στο τέλος παρατηρώντας τους συνεπιβάτες μου...<br />
Παράτερο συνονθύλευμα...μοναχοί και κοσμικοί,άπιστοι και πιστοί,περίεργοι και περαστικοί,...<br />
Δείχνω την ταυτότητα και το διαμονητήριο στον λιμενοφύλακα,κατευθύνομαι στο σαλόνι αφήνω τα πραγματά μου και κλείνω τα μάτια...<br />
Οι κουβέντες των γύρω μου περνούν-σφυροκοπούν τα τύμπανα μου,τα ίδια και τα ίδια,...μπάλα και οικονομία,τίποτα άλλο.Νιώθω παρείσακτος,καθώς είμαι ο μόνος που μετράει τις σταγόνες στο παράθυρο του σαλονιού...  <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2010</td><td valign=top></td></table><br />