Αυτοβιογραφικό

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γεννήθηκα
σ' έναν διάδρομο
τη μέρα
π' άκουσα τη φωνή σου
να σπάει σαν ηλιαχτίδα,
τη φασαρία του πλήθους.
-μέχρι τότε νόμιζα πως ζούσα,
με τροφοδοτούσε η ελπίδα
πως θα σε βρω.
Διστακτικά άνοιξα
τα μάτια μου και σε κοίταξα,
τ ανοιγόκλεισα πολλές φορές
μέχρι να συνειδητοποιήσω
πως υπήρχες στ' αλήθεια,
κι έμεινα να σε κοιτώ...
Μου μαθες να μιλάω
να γελάω και να κλαίω...
Να ονειρεύομαι και ν΄αγαπώ...
Ως τ' άπειρο να μετρώ,
άστρα τις νύχτες,
μέχρι τη νύχτα που θα μαστε μαζί...
Δεν ήρθε ποτέ.
Τα παγωμένα ακροδάχτυλα μου
δεν σ άγγιξαν ποτέ,
να ζεσταθούν,
να μάθουν να τρέχουν
στα ολάνθιστο κεφάλι σου
και να κολυμπούν
στα κύματα του κορμιού σου...
Το μόνο που τους έμαθες
είναι να κρατούν την πένα
και να γράφουν,να γράφουν για σένα
μόνο για σένα.
Τα μάτια μου άδικα
προσπαθούν να μουσκέψουν
τα ξεραμένα χείλη μου,
που ζούσαν μόνο για ν' αγγίξουν τα δικά σου...
Πλέον δεν υπάρχει λόγος,
μένουν να ξεραίνονται
θυμούμενα πως κάποτε άγγιξαν τα μάγουλα σου...
Αγγίζω την πένα στη λευκή κόλλα
άδικα,όλα τέλειωσαν
μου πήρες κι αυτό,
δεν έχω λόγο
να βασανίζω,την πένα...
Το ταξίδι της αναζήτησης
ήταν το ωραιότερο που έχω κάνει
κι ας ηταν ταξίδι χωρίς εσένα,
είχα γράψει κάποτε,
δεν είχα άδικο....
όμως το ταξίδι που κανα μαζί σου
κι ας μην είμασταν μαζί
ήταν όλη μου η ζωή.
Στην ταφόπλακα μου
να γράψεται μόνο
πως την ευχαριστώ
για όλα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-03-2010