αγάπα με (ι)

Δημιουργός: χρήστος

συνεχίζεται...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

σ’ αγάπησα πολύ , κι ας μην σ’ αγκάλιασα ποτέ
κι ας μη σε φίλησα.
αγάπα με κι εσύ
κι ας έμεινες για πάντα το λιμάνι το ποθητό, που δε με δέχτηκε ποτέ
κι ο κάβος ο στερεός που να με δέσει αρνήθηκε
κι ας πελαγοδρομούσα
κι η θάλασσα η ανοιχτή που δε με πήρε, δε με ταξίδεψε ποτέ,
κι ο φάρος με το πλεόνασμα φωτός που δεν με φώτισε
κι ας πόθησα πολύ, κι ας το ζητιάνεψα το φως του
το άπειρο χάσμα που ανοίχτηκε μπροστά μου
μα που δε μου επέστρεψε ποτέ την φωνή μου…

αγάπα με
γιατί για σένα μοναχά, μόνο με σένα
τα λόγια μου μπόρεσα να τα φτάσω ψηλά ως την υπερβολή
κλέβοντας το άρμα του ήλιου
αδιαφορώντας ,μέσα στην απερισκεψία της νιότης, αν κρημνιστώ
κι αν κάτωθέ μου υπάρχει ή δεν υπάρχει πέλαος
να πάρει τα’ όνομά μου.
για σένα μπόρεσα να οδηγήσω τα χέρια μου απάνω στο χαρτί
σε μιαν οδοιπορία εξαντλητική δίχως νερό, χωρίς ψωμί
μονάχα με τη θέληση μου να σε παραστήσω
να με κρατάει ζωντανό.


αγάπα με , κι ας μη μ’ αγγίζεις, μονάχα αγάπα με
για να χουν λόγο να με φθονούν οι άνθρωποι
κι άσε με να ονειρεύομαι μαζί σου,
το σπίτι στις πορτοκαλιές στις απαρχές της άνοιξης
με το βουητό των μελισσών μες στα φυλλώματα
να συνεπαίρνει την ακοή μας,
με τα κρινάκια στο παρτέρι τα κίτρινα
και τα χελιδόνια που όλο επιστρέφουν και κατοικούν
απάνω απ’ τα κεφάλια μας
στις ίδιες πήλινες φωλιές που δε χαλάσαμε, να μας θυμίζουν
εκείνες τις ελπίδες που δεν εγκαταλείψαμε ποτέ.
έλα και γίνε εκείνη η απουσία
που επιστρέφει ανέλπιστα
σαν βόρειος άνεμος που δροσίζει το μεσημέρι
και σαν πανσέληνος παντάνασσα
μέσα στη νύχτα
μέσα στη νύχτα που δεν έχει τέλος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2010